Artykuły pedagogiczne

- - Tekstowa podstrona
- - Dzieciństwo bez przemocy – dobre praktyki i rekomendacje
    
    Dzieciństwo bez przemocy – dobre praktyki i rekomendacje – Rzecznik Praw Dziecka (brpd.gov.pl)
    
    Dlaczego twoje dziecko nudzi się ?
    
    https://topniusy.eu/dlaczego-twoje-dziecko-nudzi-sie-w-szkole-latwo-sie-denerwuje-i-nie-ma-prawdziwych-przyjaciol-a-dlatego/?fbclid=IwAR1uGzUT4NcuSmDXvdR3jzhLzgL5fq7S2A1VOOBOisvuVs1aTBOYv35URko
    
    Dzień Bezpiecznego Internetu 07.02.2023
    
    bezpieczny_internet_dobre_praktyki.pptx
    
    To ważne !!!
    
    D. R.
    
    Zachęcam do zapoznania się z prezentacją "Internet"
    
    Internet_dla_dzieci_-_PPP_1.pptx
    
    Dzień otwarty w PORADNI...informacja dla rodziców Dzien_otwarty_Poradni_Psychologiczno-Pedagogicznej_nr_1.pdf "Gotowości szkolnej dziecka"
    
    Dojrzalosc_szkolna_dziecka(2).pptx
    
    "Zasady pracy z dzieckiem leworęcznym".
    
    Prezentacja_leworecznosc_(2).pptx
    
    Przedszkolak_w_swiecie_technologii_informacyjno-komunikacyjnej..pptx
    
    ADAPTACJA DZIECKA DO PRZEDSZKOLA
    
    WSKAZÓWKI DLA RODZICÓW
    
    Przyjście do przedszkola jest dla Dziecka bardzo ważnym, ale też trudnym doświadczeniem. Z jednej strony Dziecko cieszy się, że będzie wśród rówieśników, że będzie mogło się z nimi bawić, miło spędzą czas, ale z drugiej strony musi sobie poradzić z trudnym emocjonalnie rozstawaniem się z Rodzicami czy bliskimi osobami i stać się znacznie bardziej niż do tej pory samodzielne. Aby pomóc Dziecku w tym trudnym dla niego okresie przedstawiam kilka wskazówek:
    
    ¨      Opowiedz Dziecku jak najwięcej o przedszkolu. Np.: jak będzie wyglądać sala, że w grupie będzie dużo dzieci, że będą dwie Panie, co dzieci będą w przedszkolu robić (bawić się, rysować, wychodzić na plac zabaw itp.), jakie będzie jadło posiłki, po którym posiłku będzie odebrane z przedszkola, kto go odbierze itp. Jeżeli jest taka możliwość, wybierz się z Dzieckiem do przedszkola przed rozpoczęciem roku szkolnego, aby mogło je zobaczyć. DZIECKO, NAJBARDZIEJ OBAWIA SIĘ TEGO, CO NOWE I NIEZNANE, IM WIĘCEJ BĘDZIE O PRZEDSZKOLU WIEDZIAŁO, TYM MNIEJ BĘDZIE SIĘ OBAWIAĆ NOWEJ SYTUACJI.
    
    ¨      Przedstawiaj przedszkole jako miejsce ciekawe, atrakcyjne. Dziecko powinno kojarzyć przedszkole z miejscem, gdzie można się bawić, gdzie są koleżanki i koledzy, miłe Panie, miła atmosfera. Opowiedz o placu zabaw, ciekawych zajęciach, spacerach. JEŻELI DZIECKO BĘDZIE MIAŁO POZYTYWNY OBRAZ PRZEDSZKOLA, WÓWCZAS CHĘTNIEJ BĘDZIE DO NIEGO PRZYCHODZIĆ.
    
    ¨      Nie strasz Dziecka przedszkolem. Nie mów do Dziecka: „Zobaczysz, tam Cię nauczą dyscypliny” czy „W przedszkolu na pewno nie będziesz się tak zachowywać” albo „Opowiem Twojej Pani jak zachowujesz się w domu” itp. TAKIE SFORMUŁOWANIA BĘDĄ WZBUDZAŁY W DZIECKU LĘK, A PRZEDSZKOLE BĘDZIE KOJARZYŁO SIĘ Z CZYMŚ NIEPRZYJEMNYM, CO MOŻE SPRAWIĆ, ŻE DZIECKO NIE BĘDZIE CHCIAŁO CHODZIĆ DO PRZEDSZKOLA.
    
    ¨      Nie przedłużaj porannych rozstań z Dzieckiem. Jeżeli długo żegnamy się z Dzieckiem i rozmawiamy o jego i własnych trudnych przeżyciach, utwierdzamy Dziecko w przekonaniu, że pójście do przedszkola jest smutnym wydarzeniem. Dla Dziecka korzystniejsza jest świadomość, że jest to zupełnie naturalna i przyjemna zmiana. SZYBSZE ROZSTAWANIE SIĘ Z RODZICEM POMAGA DZIECKU SZYBCIEJ ZAPOMNIEĆ O SMUTNYCH EMOCJACH I ZAANGAŻOWAĆ SIĘ W ZABAWY I ZAJĘCIA W PRZEDSZKOLU.
    
    ¨      Ucz Dziecko samodzielności. W przedszkolu Dziecko powinno już samodzielnie np.: korzystać z toalety, jeść, ubierać się i rozbierać, wycierać nosek czy sprzątać po sobie zabawki. Oczywiście jeżeli nie wszystko wykonuje sprawnie, Panie będą mu w tym początkowo pomagać, ale Dziecko na pewno będzie się czuło pewniej, jeżeli nie będzie uzależnione od pomocy innych osób. WYRĘCZANIE DZIECKA W CZYNNOŚCIACH SAMOOBSŁUGOWYCH NIE SPRZYJA JEGO ROZWOJOWI - TRZEBA POMAGAĆ DZIECKU, ALE PRZEDE WSZYSKIM W KAŻDEJ SYTUACJI ZACHĘCAĆ JE DO WYKONYWANIA RÓŻNYCH CZYNNOŚCI SAMODZIELNIE.
    
    ¨      Konsekwentnie przyprowadzaj Dziecko do przedszkola. Jeżeli Dziecko będzie bardzo mocno przeżywać rozstanie z Rodzicami, jeżeli nawet pojawi się płacz i sprzeciw przed pójściem do przedszkola, korzystniej jest przyprowadzać Dziecko każdego dnia i dać mu możliwość przyzwyczajenia się do nowej sytuacji. POZOSTAWIENIE DZIECKA NA JEDEN CZY KILKA DNI W DOMU NIE ROZWIĄŻE PROBLEMU, A JEDYNIE PRZEDŁUŻY GO W CZASIE. PONADTO, DZIECKO UCZY SIĘ WÓWCZAS, ŻE PŁACZEM MOŻE WYWIERAĆ WPŁYW NA DECYZJE RODZICÓW.
    
    ¨      Akceptuj emocje Dziecka. Dziecko ma prawo do smutku, lęku i tęsknoty. Jeżeli nie uczęszczało wcześniej do żłobka czy przedszkola, jest to dla niego pierwsze doświadczenie pozostawania bez bliskich, znanych mu osób, co powoduje brak poczucia bezpieczeństwa. DZIECI POTRZEBUJĄ KILKA DNI, A CZASEM NAWET PARĘ TYGODNI, ABY PRZYZWYCZAIĆ SIĘ DO NOWEJ SYTUACJI.
    
                                                                                                                  Dyrektor Joanna Komasara
    
    Jak polubić przedszkole?
    
    Jak polubić przedszkole?
    
    1. Oswajaj dziecko   z przedszkolem:
    
               * organizuj spacery w okolice przedszkola
    
               * policz wraz z dzieckiem okna i drzwi budynku przedszkola
    
               * przeczytaj tablice nad wejściem
    
               * wspólnie z dzieckiem obserwuj zabawy na świeżym powietrzu
    
               * zachęcaj dziecko do włączania się do wspólnej zabawy z przedszkolakami
    
               * uczestnicz w dniach otwartych i programie adaptacyjnym
    
               * baw się z dzieckiem w przedszkolu
    
               * czytaj książki o tematyce przedszkolnej, rozmawiaj o ilustracjach
    
    2. Aby zapewnić dziecku udany start:
    
    * często mów dziecku, że niebawem pójdzie do przedszkola
    
    *rozmawiaj z maluchem o przedszkolu
    
    *opowiadaj co będzie tam robiło, zapewniaj, ze pozna nowych kolegów i koleżanki, że dużo się nauczy
    
    *rozbudź ciekawość, wręcz sprowokuj radosne oczekiwanie na pobyt w przedszkolu
    
    * akceptuj dziecko i wspieraj je, staraj się zrozumieć jego stres
    
    *mów pozytywnie o przedszkolu, buduj zaufanie do nauczycieli przedszkola
    
    *unikaj zachowań utrudniających adaptację, nie użalaj się nad dzieckiem
    
    3.Pomagaj dziecku w osiąganiu samodzielności:
    
    * przyzwyczajaj do samodzielnego załatwiania potrzeb fizjologicznych, mycia rąk i buzi, ubierania i rozbierania się, korzystania z chusteczek higienicznych
    
    * ucz zdejmowania i zakładania ubrania
    
    * dobieraj garderobę, która łatwo się zdejmuje (spodenki z gumką, luźne bluzy wciągane przez głowę, pantofle na rzepy lub zamek)
    
    * wdrażaj dziecko do utrzymywania w ładzie i porządku garderoby
    
    * zachęcaj do samodzielnego jedzenia - picia z kubka, używania łyżki podczas posiłku
    
    * odzwyczaj dziecko od smoczka i butelki, pampersa
    
    * motywuj dziecko do samodzielności, stosuj pochwały
    
    * zachęcaj do odkładania zabawek na wyznaczone miejsce
    
    * organizuj dziecku zabawy ruchowe, np. bieganie, chodzenie po schodach, wspinanie się
    
    * stwarzaj okazję sprzyjające rozwojowi mowy
    
    * wdrażaj dziecko do przestrzegania zasad i umów
    
    * na około 2-3 tygodnie przed pójściem do przedszkola dostosuj rytm dnia do potrzeb przyszłego przedszkolaka, tak aby po rozpoczęciu roku szkolnego liczba zmian nie przerosła dziecka
    
    (Źródło: "Będę przedszkolakiem" Regina Dąbrowska)
    
    Dodała Dyrektor Joanna Komasara
    
    Zachęcaj codziennie swoje dziecko do samodzielności :)
    
    "Nie zabiegajmy o to, by każdy czyn uprzedzić, w każdym zawahaniu się natychmiast drogę wskazać, przy każdym pochyleniu biec z pomocą. Pamiętajmy, że w momencie silnych zmagań może nas zabraknąć.".
    
    (J Korczak)
    
    Samodzielność trzylatka, czyli co Twoje dziecko powinno wykonywać samo:
    
    samo myje zęby i ręce
    
    samodzielnie je
    
    potrafi nalać napój z butelki lub dzbanka
    
    wykonuje pierwsze proste domowe obowiązki
    
    kontroluje czynności fizjologiczne, korzystając z toalety
    
    umie jeść przy stole, na swoim wyznaczonym miejscu
    
    korzysta ze zwykłego kubka lub kubka niekapka
    
    umie się rozbierać i ubierać (potrzebuje pomocy przy guzikach, zamkach błyskawicznych)
    
    wkłada buty
    
    "Cała Polska czyta dzieciom - głośne czytanie!!!
    
    Czytaj dziecku 20 minut dziennie. Codziennie!
    Codzienne czytanie dziecku dla przyjemności jest najskuteczniejszą metodą jego wychowania na człowieka samodzielnie myślącego, posiadającego wiedzę i umiejętność jej poszerzania, kulturalnego, etycznego, z wyobraźnią, który umie radzić sobie w życiu przy pomocy rozumu, a nie pięści.
    
    Badania naukowe potwierdzają, że głośne czytanie dziecku:
    . buduje mocną więź między dorosłym i dzieckiem
    . zapewnia emocjonalny rozwój dziecka
    . rozwija język, pamięć i wyobraźnię
    . uczy myślenia, poprawia koncentrację
    . wzmacnia poczucie własnej wartości dziecka
    . poszerza wiedzą ogólną
    . ułatwia naukę, pomaga odnieść sukces w szkole
    . uczy wartości moralnych, pomaga w wychowaniu
    . zapobiega uzależnieniu od telewizji i komputerów
    . chroni przed zagrożeniami ze strony masowej kultury
    . kształtuje nawyk czytania i zdobywania wiedzy na całe życie
    
    artykuły załączyła Iwona Jura.
    
    Smog nasz powszedni - czym jest smog, jak wpływa na zdrowie
    
    Od kilku lat o smogu słyszymy dużo i często. Jedni alarmują, inni zapewniają, że to problem czysto teoretyczny. Jak jest naprawdę? Żeby zrozumieć realne zagrożenia niesione przez smog, warto zacząć od odpowiedzi na pytanie – czym właściwie smo
    
    g jest?
    
    Smog to nienaturalne zjawisko atmosferyczne polegające na współwystępowaniu zanieczyszczonego powietrza oraz znacznego zamglenia i bezwietrznej pogody. W skład smogu wchodzą toksyczne pyły – PM 2,5 i PM 10.
    
    Te enigmatyczne nazwy pochodzą od wielkości mikroskopijnych drobin o średnicy kilku - a nawet kilkunastokrotnie mniejszej od średnicy ludzkiego włosa. Ich źródła w atmosferze mogą być naturalne (np. wybuchy wulkanów), ale przede wszystkim są wynikiem procesów spalania węglowodorów (węgla, składników ropy naftowej) przez człowieka w celu pozyskania energii (do ogrzewania, oświetlania, poruszania pojazdów). W skład zawieszonych w smogu pyłów wchodzi cały szereg groźnych substancji:
    
    Benzo(a)piren
    
    Silnie rakotwórczy związek chemiczny powstający w wyniku niecałkowitego spalania. Jest obecny np. w dymie papierosowym, wędzonych potrawach ale też w powietrzu, do którego dostaje się w wyniku spalania węgla lub śmieci w piecach starego typu i paliwa w samochodach (zwłaszcza starych pojazdów z silnikiem diesla).
    
    Tlenek węgla
    
    Bezbarwny, bezwonny gaz, którego toksyczne działanie wynika z łatwości wiązania się z hemoglobiną we krwi. Tworzy z nią trwałe połączenie, które może skutkować niedotlenieniem tkanek i śmiercią. Objawem zatrucia jest m.in. ból głowy.
    
    Dwutlenek siarki
    
    Bezbarwny gaz o ostrym, gryzącym i duszącym zapachu, który jest produktem ubocznym spalania paliw kopalnych. SO₂jest trujący dla ludzi i zwierząt, ale szkodzi też roślinom.
    
    Sadza
    
    Powstaje w trakcie niepełnego substancji zawierających znaczne ilości węgla (np. drewna). Jest to mieszanka różnych postaci węgla, tłuszczy i popiołu. Osiada w instalacji kominowej i zanieczyszcza powietrze, powodując różnego rodzaju schorzenia układu oddechowego i krwionośnego i przyczyniając się do rozwoju nowotworów.
    
    Poziom dopuszczalny stężenia dla pyłu PM10 wynosi 50 µg/m³(średniodobowo) i może być przekraczany nie więcej niż 35 razy w ciągu roku. W przypadku pyłów PM 2,5 dopuszczalny poziom dla stężenia w roku 2015 wynosi 25 µg/m³(średniorocznie). W polskich miastach normy te są przekraczane, niekiedy nawet o kilkaset procent.
    
    Jaki wpływ ma smog na zdrowie?
    
    Choć nadal pojawiają się głosy lekceważące wpływ smogu na zdrowie, fakty są bezlitosne.
    
    W 1952 roku miał miejsce Wielki Londyński Smog. W trakcie zaledwie 5 dni zmarło ok. 4 tysięcy osób (większość stanowiły małe dzieci). Szacuje się, że ogólna liczba śmiertelnych ofiar londyńskiego smogu wynosi ok. 12 tysięcy osób (J Black Intussusception and the great smog of London, December 1952 Arch Dis Child. 2003 Dec; 88(12): 1040–1042).
    
    Współczesne polskie statystyki również nie napawają optymizmem. Badanie przeprowadzone pod kierownictwem prof. Mariusza Gąsiora wykazało, że podczas alarmu smogowego, umiera o 6% więcej osób.
    
    Smog najgroźniejszy jest dla dzieci – podczas alarmów smogowych o 11,6% wzrasta częstotliwość zespołu nagłej śmierci łóżeczkowej [1]. Dzieci narażone często na smog trzy razy częściej zapadają na astmę oskrzelową [2], a dzieci mieszkające przy ruchliwych skrzyżowaniach, gdzie zanieczyszczenie jest najwyższe [3] – częściej zapadają na alergie.
    
    W czasie alarmów smogowych znacząco też zwiększa się liczba pacjentów z zawałami serca (12%) i udarami mózgu (16%)[4], a na szpitalnych oddziałach ratunkowych pojawia się 1/3 więcej pacjentów z zaostrzonymi objawami astmy [5].
    
    Rozwiązania?
    
    Długotrwałe, skuteczne rozwiązanie problemu smogu wymaga działań systemowych – często na poziomie krajowym a nawet światowym. Władze coraz częściej podejmują działania prowadzące do ograniczenie niskiej emisji i zanieczyszczeń komunikacyjnych. Zanim jednak problem smogu zniknie całkowicie, warto przestrzegać kilku podstawowych zasad:
    
    - w czasie alarmów smogowych unikać przebywania na dworze i aktywności fizycznej
    
    - dbać o dobre nawodnienie i lekką dietę
    
    - unikać podróży w godzinach szczytu
    
    - zadbać o powietrze w domu. Ograniczyć wietrzenie, sięgnąć po rośliny zielone i oczyszczacze powietrza z wydajnymi filtrami HEPA. Najlepsze modele, rekomendowane przez Polskie Towarzystwo Alergologiczne filtrują nawet do 99,9% zanieczyszczeń.
    
    Autorzy:
    
    lek. med. Aleksandra Ratajczak, Klinika Pneumonologii i Alergologii Wieku Dziecięcego, Warszawski Uniwersytet Medyczny
    Dr hab. n. med. Wojciech Feleszko, Klinika Pneumonologii i Alergologii Wieku Dziecięcego, Warszawski Uniwersytet Medyczny
    
              Umieściła Dyrektor Joanna Komasara
    
    Czy warto przyłączyć się do projektu „RODZINNE CZYTANIE” ?
    
    Czy warto poświęcić własnemu dziecku czas na codzienne, głośne czytane?
    
    XXI wiek to czas bardzo dobrze rozwiniętej nauki i techniki, to czas komputerów i wirtualnej rzeczywistości. Dzieci już od najmłodszych lat coraz więcej czasu spędzają przed komputerem. Z całą pewnością komputer jest częścią naszej rzeczywistości i nie da się uniknąć kontaktu dziecka z nim. Zainteresowanie książką jest coraz słabsze, dla małych dzieci czytanie jest mało atrakcyjne, wymagające wkładu własnej pracy.
    
    Coraz częściej omawiany jest problem kryzysu czytelnictwa, dlatego nieustannie trzeba podejmować próby zmiany tego stanu rzeczy. Jeśli chcemy żyć w kraju mądrych, uczciwych i kulturalnych ludzi, trzeba zadbać o to, by codzienne głośne czytanie stało się priorytetem w naszych domach oraz w przedszkolu. Dzieci którym się czyta, potrafią mądrzej myśleć, posiadają większy zasób słów, podejmują lepsze decyzje, dobrze radzą sobie w czynnościach dnia codziennego.
    
    We współczesnym świecie umiejętność czytania i pisania jest nieodzowna. Jest podstawą postępu i rozwoju. Brak oczytania uniemożliwia wyrażanie swoich myśli, poglądów, przekonań. Uniemożliwia porozumiewanie i prawidłowe komunikowanie się.
    
    Dom rodzinny ma najsilniejszy wpływ na rozwój zainteresowań czytelniczych, ponieważ to właśnie w domu rodzinnym ma miejsce pierwszy kontakt dziecka z książką.
    
    Dla dziecka w wieku przedszkolnym przewodnikiem w świecie literatury staje się niewątpliwie przedszkole i nauczyciel przedszkola. Najważniejszą jednak rolę w tej kwestii odgrywają rodzice, dlatego bardzo ważnym aspektem w rozwijaniu zainteresowań czytelniczych u przedszkolaków jest dobra współpraca nauczyciela z rodzicami.
    
    Zainteresowania dziecka mogą zaistnieć i rozwijać się jedynie wtedy, gdy zetknie się ono z określonymi zjawiskami, sytuacjami lub przedmiotami. Kontakty dziecka z określoną dziedziną życia muszą być ciekawe, zachęcać do samodzielnych poszukiwań i, co najważniejsze, stwarzać ku temu okazje. Przybliżane dziecku fakty i rzeczy muszą być dla niego zrozumiałe, powinny jednak zachęcać do pewnego stopniowania trudności, wyzwalając inwencję twórczą. Dlatego też, aby dziecko mogło zainteresować się książką trzeba mu stwarzać okazje do kontaktów z nią.
    
    Co dziecko zyskuje poprzez kontakt z literaturą dziecięcą:
    
    Stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka
    
    Rozwijanie języka, pamięci i wyobraźni dziecka
    
    Ćwiczenie koncentracji
    
    Poszerzanie zasobów ogólnej wiedzy dziecka
    
    Przeciwdziałanie uzależnieniu od telewizji i komputerów
    
    Kształtowanie nawyku czytania
    
    Budowanie mocnych więzi emocjonalnych między dorosłym a dzieckiem
    
    Nabywanie wzorów pięknej polskiej mowy poprzez kontakt z utworami literatury dziecięcej
    
    Podejmowanie próby globalnego czytania wyrazów i krótkich tekstów
    
    Analizowanie treści utworów –omawianie i ocena postępowania bohaterów z próbą uzasadnienia własnego stanowiska
    
    dodała Barbara Mruk
    
    "Dzieci silnej woli" tupią, krzyczą, skaczą po drzewach. Niegrzeczne? One osiągną w życiu sukces
    
    Jak radzić sobie z upartym dzieckiem?
    
    Obserwujesz i dochodzisz do wniosku, że inne dzieci wydają się bezproblemowe i posłuszne. Z utęsknieniem patrzysz na takie rodziny, w których dzieci wydają się łagodne i łatwe do wychowania. Twoje są "porywcze" i chodzą swoimi ścieżkami, więc zastanawiasz się, co robisz źle. Pomyślałaś kiedykolwiek o tym w inny sposób? Może ktoś patrzy na twoją rodzinę z boku i myśli: "Oni są cudowni!".
    
    Trudne czy zdolne dzieci?
    Poznajcie historię kobiety, która przechodziła przez to samo. Wydawało się jej, że nie ogarnia. Aż spotkała kobietę, która podzieliła się z nią ważną refleksją.
    
    – Moje dzieci były "porywcze", często nieposłuszne. Na każdym kroku testowali moją cierpliwość. To była dzika droga albo autostrada. Zaczęłam się zastanawiać, czy silna wola jest cechą genetyczną, czy to moja wina lub męża. Potrzebowałam pomocy i wyjaśnienia. Zdziwiłam się mocno, gdy przyszło niespodziewanie i od zupełnie obcej osoby.
    
    Urocza scena
    Pewnej niedzieli znalazłam się w korytarzu kościoła z Andrzejem, który miał wówczas około trzech lat. Mój syn krzyczał wniebogłosy, gdy nagle podeszła do mnie słodka starsza kobieta i powiedziała: "Twoje dzieci są takie urocze".
    
    To jedno zdanie uratowało wtedy mój dzień i zmieniło myślenie na długie lata. Szczerze mówiąc, byłam trochę oszołomiona jej wyczuciem czasu. Na początku nie dowierzałam jej słowom. Spojrzałam na moje krzyczące dziecko i zastanawiałam się, czy rozmawia z właściwą osobą. "Mają tyle odwagi, co oznacza, że dokonają wielkich rzeczy" – kontynuowała.
    
    Powiedziałam jej, że mam nadzieję, że ma rację. Ona z wielką wiarą zapewniała mnie, że tak jest. Nie obserwowała mnie tylko w ten jeden dzień. Widziała mnie tydzień po tygodniu, kiedy przychodziłam do kościoła i patrzyła, jak walczę z moimi niesfornymi dziećmi. Wiedziała, że spędzałam więcej czasu na chodzeniu po korytarzach, starając się, by były ciche. Wybrała idealny moment, by powiedzieć mi, że moje dzieci są pełne potencjału.
    
    Zrozumiałam jednak, że nie była zwyczajną kobietą. Była kobietą, którą wszyscy podziwiali. Sama wychowała pięcioro niesamowitych dzieci. Była spokojną kobietą, ale kiedy mówiła, ludzie słuchali, ponieważ była uosobieniem mądrości.
    
    Czy kiedykolwiek czułaś, że jesteś niewystarczająco dobrą matką?
    Chciałam być tak jak ona. Zastanawiałam się, co mogę zrobić, aby dobrze wychować swoje dzieci. Rozpaczliwie chciałam jej uwierzyć, ale nie mogłam do końca. Jak mogła być pewna tego, co mówi, skoro ona nie zna moich dzieci.
    
    Gdy wróciłam do domu, jej słowa ciągle krążyły w mojej głowie. Rozważałam to, co powiedziała i moje serce wypełniło się nadzieją. Chociaż walczyłam, musiałam uwierzyć, że ona wiedziała coś, czego ja na tamten monet nie wiedziałam. Myślę, że znała WIELE rzeczy, których ja nie znałam. I może; być może, była odpowiedzią na moje prośby – takie słodkie zapewnienie, że ten etap nie będzie trwać wiecznie i że moje pozornie niemożliwe dzieci przyszły do mnie z silną wolą, ponieważ potrzebują tej cechy do wielkich rzeczy w późniejszym życiu. Znalazłam w tym pocieszenie.
    
    Od tamtej pory wielokrotnie wspominałam to doświadczenie. Myślałam o jej słowach, gdy przedzierałam się przez wiele trudnych etapów z moimi dziećmi. Przeszłam etapy zrozumienia i rozwoju. Myślałam o nich, ponieważ widziałam, jak dziś szalone i powiedźmy sobie szczerze, niejednokrotnie nierozsądne dzieci, stają się zamyślonymi i zmotywowanymi nastolatkami, które wykorzystują swoją silną wolę do wzmacniania siebie i innych.
    
    Oczywiście te dzieci wymagają wskazówek. Potrzebują silnych i cierpliwych rodziców, którzy delikatnie, ale stanowczo przypominają im, że nadal muszą dużo się uczyć – że ich droga nie zawsze jest najlepsza. Wymagają oni rodziców, którzy mogą nauczyć ich, jak skierować tę silną wolę w użyteczne zajęcia.
    
    Ponieważ moje najstarsze dziecko ma zaledwie 15 lat, wiem, że nadal muszę dużo się uczyć. Miną lata, zanim zobaczę pełen wynik mojej pracy. Były czasy, gdy czułam się tak, jakbym waliła głową w mur. Były czasy, kiedy czułam się, jakbym się cofała, zamiast szła dzielnie do przodu. Były czasy, kiedy rozpaczliwie chciałam krzyczeć z wściekłości głośno do nieba.
    
    Frywolne, autentyczne, odważnie, szczere do bólu. Biegają po drzewach, tupią, krzyczą – oto zachowania dzieci silnej woli. Wiedzą czego chcą – od maleńkości. Tak się przynajmniej wydaje. Jeśli nawet w życiu pobłądzą, nie dadzą sobie wejść na głowę. Będą kimś – w to mocno wierzę.
    
    Zródło: https://mamadu.pl/140567,uparte-dzieci-jak-sobie-z-nimi-radzic-rada-mamy-chwyta-za-serce
    
    dodała: Dorota Rosa, Ewa Kupietz, Zofia Zaremba
    
    Rodzicu, odpocznij!
    
    Każdemu z nas zdarza się mieć gorszy dzień. Jak sobie radzić z Maluchami, gdy po wyczerpującym dniu poświęconym pracy, poza domem czy też w domu, jedyne na co mamy ochotę to zalec na kanapie?
    
    JAK POLENIUCHOWAĆ, GDY DZIECI ROZSADZA ENERGIA? PROPOZYCJA ZABAW
    
    Sprawdź jak odpocząć po ciężkim dniu, gdy pełne energii dzieci są spragnione zabawy!
    Czy da się odpocząć w towarzystwie dzieci, które za pewnik przyjmują fakt, że rodzice są równie spragnieni wspólnej zabawy po całym dniu obowiązków? Oczywiście, że się da. Trzeba tylko znaleźć pomysły na zabawy wyciszające rodzica, a zarazem interesujące dla dziecka, które nie będą wymagały wręczenia Juniorowi tabletu bądź smartphona z nieograniczonym dostępem do sieci. Istnieją zabawy, które nie dość, że pozwolą Wam się zrelaksować, to na dodatek będą czystą przyjemnością dla Waszych pociech, a zarazem pozwolą Wam miło spędzić wspólnie czas.
    
    Propozycja zabaw przynoszących ukojenie zmęczonym rodzicom i dającym frajdę dzieciom:
    • Zabawa w lekarza – rodzic, rzecz jasna, odgrywa tu rolę pacjenta, którego trzeba przebadać, podać „syrop”, przykryć kocykiem. Warto też poświęcić rolkę papieru toaletowego (może nawet kilka rolek), bądź bandaże i wcielić się w rolę rannego, pilnie potrzebującego misternego opatrzenia obrażeń
    • Salon kosmetyczny – nie jest to propozycja zabawy tylko dla małych dziewczynek! Będziecie zaskoczeni jak wielu chłopców dobrze się bawi robiąc z rodzica „Bóstwo” przy użyciu profesjonalnych kosmetyków z maminej kosmetyczki
    • Rysowanie na plecach – czy nie czujecie się zrelaksowani na samą myśl o małych paluszkach rysując obrazki na Waszych plecach? Wasza aktywność ogranicza się jedynie do prób odgadnięcia, co owe paluszki narysowały. Musimy Was jednak ostrzec. Gdy mali twórcy zobaczą błogość na Waszych twarzach, mogą dopomnieć się zamiany ról
    
    POZBĄDŹ SIĘ WYRZUTÓW SUMIENIA
    
    Rodzicu, nie myśl o sobie źle, bo nie ułożysz puzzli, bo nie przeczytasz dziecku bajki z morałem, czy też zamiast prać, gotować i sprzątać oddasz się błogiemu relaksowi. Jeśli dziecko godzi się na taką formę zabawy, znaczy, że ją w pełni akceptuje, a Ty czerp z tego pełnymi garściami.
    
       żródło: https://blog-juniorangin.pl/rodzicu-odpocznij/
    
    dodała: Dorota Rosa
    
    Nowe technologie mają negatywny wpływ na rozwój dziecka
    
    „Do około drugiego roku życia dziecko nie powinno obejrzeć nawet trzyminutowej bajki” - podkreśla prof. Jadwiga Cieszyńska (JENNY NORQUIST / MOOD BOARD / REX FEATURES / EAST NEWS)
    
    Logopedzi biją na alarm. Każdego roku drastycznie rośnie liczba dzieci z zaburzeniami komunikacji, koncentracji oraz mających problemy z nauką i agresją. „Jednym z ważniejszych zaleceń przekazywanych rodzicom dzieci z zaburzeniami rozwojowymi i opóźnionym rozwojem mowy jest konieczność całkowitej rezygnacji z korzystania z telewizora” – mówi prof. Jagoda Cieszyńska
    
    Jesteśmy zachwyceni, gdy dwulatek potrafi odblokować smartfona i znaleźć swoją ulubioną aplikację z bajkami. Utożsamiamy tę zdolność z niebywałą inteligencją młodego pokolenia. Jak jednak tłumaczy prof. Jagoda Cieszyńska, nie jest to przejaw mądrości dziecka, lecz intuicja. Zaś dostęp do nowych technologii u dzieci w tak młodym wieku może nieść ze sobą ogromne i często nieodwracalne już konsekwencje. Jak pokazują badania, w Polsce ponad 40 proc. rocznych i dwuletnich dzieci korzysta z urządzeń mobilnych. Wśród nich co trzecie dziecko korzysta z nich niemal codziennie.
    
    DOROTA LASKOWSKA: W swojej codziennej pracy często wskazuje pani na negatywny wpływ nowych technologii na rozwój dzieci. O jakich problemach mówimy?
    
    PROF. JAGODA CIESZYŃSKA*: Dostępnych jest już wiele badań, które pokazują, co dzieje się po dwudziestu paru latach z dziećmi, które od małego przesiadywały przed telewizorem. Zawsze jest to odwrotnie skorelowane z ich późniejszym wykształceniem akademickim – im mniej telewizji, tym lepsze wykształcenie. Doskonale pokazuje to też przykład badań, które przeprowadzono w Kanadzie. Znaleziono trzy wioski, do których nie docierał jeszcze sygnał telewizji, przebadano rozwój mieszkających w nich dzieci pod kątem języka, pamięci, tempa uczenia się. Oczywiście, po jakimś czasie nowe technologie tam dotarły. Minęły kolejne lata i przeprowadzono badania z udziałem rodzeństw tych dzieci, czyli tych, które mogły już swobodnie oglądać telewizję. Różnice w sposobach i tempie uczenia się obu grup były ogromne.
    
    „Dziś dziecko nie patrzy na nas, tylko w ekran. Nie rozumie nas, nie umie czytać emocji, ale też nie umie ich wyrażać” (EAST NEWS)
    
    Telewizja ogłupia?
    
    Przywołam sesję fotograficzną Donny Stevens, która zrobiła zdjęcia dzieciom podczas oglądania telewizji. Ich twarze są całkowicie pozbawione mimiki. Dzieci mają otwarte usta oraz – co mnie kompletnie przeraziło – zwykle przymknięte jedno oko. Takie różnice w oglądaniu obrazu, między jednym a drugim okiem, powodują wyłączanie pewnych struktur korowych. Gdy zobaczyłam wyniki tej sesji, zrozumiałam, dlaczego dzieci mają coraz większe problemy z percepcją obrazów statycznych, takich jak ilustracje w książkach i teksty.
    
    Ułożenie historyjki obrazkowej dla niektórych czterolatków jest ogromnie trudne. One widzą, co jest na obrazkach, ale nie potrafią dostrzec elementów, które wskazują na pewną linearność historii. Nie rozumieją, że najpierw trzeba ułożyć obrazek z myszkami, które wychodzą z dziurki, potem jedna wychodzi na stół, jedzą serek, a na końcu serek znika. Badam dzieci od 40 lat, kiedyś nie było takich problemów.
    
    Ale czy to na pewno wina nowych technologii, czy może wychowania? Rodzice często podkreślają, że dziś bez włączonej bajki ubranie dziecka czy nakarmienie go graniczy z cudem.
    
    A jak my wcześniej żyliśmy? Rodzice często powtarzają, że przecież świat się zmienił i należy dawać dzieciom to, co jest wokół nich. Ale jeśliby iść tym tropem, to czy kilkumiesięcznemu dziecku dajemy frytki do jedzenia? Wiadomo, że taki maluch tego nie trawi. Tak samo jak mózg małego dziecka jeszcze nie jest gotowy do korzystania z wysokich technologii. Dając tak małym dzieciom do ręki smartfon czy włączając telewizję, narażamy je na ogromne konsekwencje, z którymi będą się musiały borykać w całym swoim dorosłym życiu.
    
    Kiedyś dziecko potrafiło czytać emocje na naszej twarzy. Widziało nasze zniecierpliwienie i srogą minę, które mówiły, że koniec zabawy, że musimy już wychodzić. Widziało uśmiech na naszej twarzy, gdy ładnie jadło. Dziś dziecko nie patrzy na nas, tylko w ekran. Nie rozumie nas, nie umie czytać emocji, ale też nie umie ich wyrażać.
    
    Mózg kilkumiesięcznego dziecka nie jest gotowy do korzystania z wysokich technologii (EAST NEWS)
    
    Jaki jeszcze negatywny wpływ na dzieci mają nowe technologie ?
    
    Najczęściej dzieci zaczynają oglądać telewizję między 9. a 10. miesiącem życia. To okres, kiedy potrafią już siedzieć i można je na chwilę zająć telewizją, a my w tym czasie możemy skupić się na swoich obowiązkach. Liczne badania wskazują, że dzieci pomiędzy 8. a 15. miesiącem życia powinny intensywnie ćwiczyć akomodację oka, czyli przystosowanie się soczewki do obrazów znajdujących się od niej w różnej odległości. Dziecko zaczyna się powoli przemieszczać i może oglądać otaczającą je rzeczywistość. Tak najlepiej ćwiczy się akomodację. Ale gdy dziecko patrzy w ekran, te ruchy akomodacyjne są eliminowane.
    
    Podczas oglądania otaczającego świata mięśnie gałek ocznych muszą reagować na nieustannie zmieniające się odległości. Na każde 20 sekund swobodnej percepcji wzrokowej zarejestrowano od 40 do 100 ruchów mięśni oczu, a podczas lektury – od 40 do 55 ruchów. Odległość oczu w czasie oglądania obrazów na ekranie telewizora, komputera, tabletu czy smartfona jest wciąż taka sama. Gałki oczne zachowują stałą pozycję, a rejestrowane ruchy gałek ocznych wynoszą od 5 do 7.
    
    Percepcja obrazów na ekranie eliminuje ruchy akomodacyjne, zawęża pole widzenia do niewielkiego wycinka. Ekran telewizyjny o wielkości 12 na 16 cali ogranicza widzenie do 6–7 stopni, podczas gdy w trakcie swobodnego oglądania otoczenia oczy poruszają się w polu widzenia do 200 stopni. To są ogromne różnice. Widzimy tu bardzo dużą ingerencję w budowanie połączeń korowych. Bezruch oczu wywołuje u dzieci stan odrętwienia (zahamowanie ruchu), znacznie maleje częstotliwość fal beta, obserwowany jest wzrost fal alfa, co oznacza funkcjonowanie na pograniczu jawy i snu.
    
    A gdybyśmy pozwolili dziecku oglądać telewizję tylko przez 30 minut dziennie? Czy nadal będzie to miało wpływ na ćwiczenia akomodacji?
    
    Według mnie dziecko nie powinno mieć żadnego kontaktu z nowymi technologiami, dopóki nie nauczy się budować pełnych zdań i zadawać pytań. W dzisiejszych czasach większość programów dla dzieci, bajek czy nawet filmów dla dorosłych nagrywana jest w taki sposób, by przyciągnąć naszą uwagę. Badania pokazują, że utrzymanie uwagi, szczególnie w przypadku dzieci, wymaga szybkiej zmiany obrazu i dźwięku.
    
    Bezruch oczu, który występuje podczas oglądania telewizji, wywołuje u dzieci stan odrętwienia (EAST NEWS)
    
    Naukowcy wskazują, że istnieje coś takiego, jak połowa brakującej sekundy do scalenia obrazu. Dla porównania, w teatrze wszystko dzieje się znaczniej wolniej. Mamy czas, żeby zastanowić się nad tym, co widzimy, dokonać wewnętrznej werbalizacji. Na filmie tego czasu nie ma. Ta połowa brakującej sekundy powoduje, że dzieci mogą wielokrotnie obejrzeć ten sam film, bajkę, nie rozumiejąc akcji i nie potrafiąc opowiedzieć, co właśnie widziały.
    
    Może jakimś wyjściem w związku z tym byłoby włączanie dzieciom starych bajek, w których tempo akcji nie było takie szybkie?
    
    Oczywiście, jeżeli już mamy im włączyć bajkę, to sięgnijmy po taką z dawnych lat, gdy tempo akcji nie było tak zawrotne i kiedy jest czas na zastanowienie się na tym, co widzimy. Ale w takiej sytuacji powinniśmy usiąść z dzieckiem obok i rozmawiać z nim o tym, co dzieje się na ekranie. Trzeba nauczyć dzieci tej wewnętrznej werbalizacji. Także tutaj mówimy o okresie, kiedy dziecko rozumie już przekaz językowy i prowadzi z dorosłym dialog, a nie kiedy ma kilka miesięcy. Jeżeli poczekamy, a następnie będziemy z dzieckiem w mądry sposób oglądać telewizję, to sami zobaczymy, że dzieci nie będą chciały bezmyślnie oglądać takich bajek, które są pozbawione logiki sekwencji zdarzeń. Same stwierdzą, że to nie ma sensu.
    
    Czy nowe technologie mają wpływ na późniejsze dysfunkcje, takie tak dysortografia czy dysleksja?
    
    U dzieci, które już od wczesnych lat miały kontakt z nowymi technologiami, dostrzegamy dwie zasadnicze dysfunkcje. Pierwszą z nich jest stan nieustannego rozproszenia, czyli zaburzenia uwagi i trudności z dłuższym skupieniem się na stałym obrazie. Druga to optodysleksja, czyli kłopoty z czytaniem. Dzieci czytają znacznie wolniej, mają problem ze zrozumieniem tekstu. Jest to związane właśnie z brakiem odpowiedniej liczby ruchów gałek ocznych i zdolności akomodacji. Pojawia się jeszcze jeden, bardzo ważny problem, który w psychologii nazywany jest brakiem wzajemnej obecności.
    
    Co oznacza ten termin?
    
    Wspólne oglądanie starych bajek uczy dzieci wewnętrznej werbalizacji (EAST NEWS)
    
    Dziecko siedzi przed nieszczęsnym telewizorem zazwyczaj samo. Rodzice wykorzystują ten czas, żeby zająć się sprzątaniem, gotowaniem czy aby zwyczajnie mieć chwilę dla siebie. A to jest okres w rozwoju dziecka, gdy ono najwięcej chłonie – jeszcze nie wszystko rozumie, ale już nieświadomie się uczy. Dlatego, zamiast telewizji, potrzebna jest nieustanna interakcja z rodzicem. Dziecko, gapiąc się w ekran, nie uczy się społecznych zadań, czyli przede wszystkim odczytywania wyrazu twarzy, uczenia się wypowiedzi z kontekstu.
    
    Dziecko nie zna wszystkich słów, którymi się do niego zwracamy. Uczy się tego, patrząc na nasze twarze, jak reagujemy, jak się zachowujemy. Uczy się ironii i rozumienia przenośni. Twarz jest pierwszym tekstem, który dziecko czyta. Ale kiedy siedzi przed komputerem, telewizorem, to nie obserwuje mimiki rodziców, a tym samym nie wychwytuje emocji, zmian w wyrazie oczu.
    
    Ale dziecko może też czytać tę mimikę z twarzy swojego ulubionego bohatera bajki czy programu.
    
    Niestety nie. To jest ten efekt braku połowy sekundy. Współczesne bajki, filmy, programy są za szybko podawane. Należy też pamiętać, że dzieci w tym wieku nie mają zdolności do postwerbalizacji. Inna sprawa, że jak przyzwyczaimy dziecko do telewizji czy do gier, to potem będzie nam trudniej je od tego odzwyczaić. I tu pojawia się kolejny problem, jakim jest uzależnienie od gier. Dziecko będzie chciało grać coraz więcej, bo podczas grania wydzielają się neuroprzekaźniki nagrody, endorfiny, dopamina.
    
    Jak przy każdym uzależnieniu, z czasem potrzebujemy coraz więcej, by zaspokoić potrzebę uzyskania neurobiologicznej nagrody. Warto tu zwrócić uwagę jeszcze na jedną kwestię. Dobrze podsumował to zresztą Manfred Spitzer, który zajmuje się wpływem wysokich technologii na rozwój dzieci: „Na strukturę mózgu ma wpływ nie tylko to, czemu poświęcamy dużo czasu, lecz także to, czego nie robimy”.
    
    A czego dzieci współcześnie nie robią?
    
    Przede wszystkim bardzo mało się ruszają. Świat bardzo się zmienił. Kiedyś nie było telewizji, a nawet jeśli była, to nie było tylu bajek i programów dla dzieci, które mogą istnieć w tle non stop. Nie było smartfonów, więc wychodząc gdzieś z dzieckiem, nie mogliśmy dać mu telefonu do ręki, żeby się czymś zajęło. Musieliśmy z dzieckiem rozmawiać, bawić się z nim cały czas. Dziś rodzice nie wychodzą z dzieckiem codziennie na plac zabaw czy do parku.
    
    Dzieci wozi się samochodem na zajęcia, zamiast wykorzystać ten czas na spacer. Współcześnie dzieci bardzo mało chodzą, biegają. Badania prowadzone są już od wielu lat i jasno wskazują, że kontakt z nowymi technologiami w tak młodym wieku skutkuje nie tylko tym, że dzieci mają coraz niższe wyniki w nauce, ale także tym, że mają mniejszą aktywność fizyczną, co skutkuje zmianami z samej budowie ciała – pojawiają się problemy z kręgosłupem, zapadnięta klatka piersiowa, okrągłe plecy, zwiotczałe mięśnie i otyłość.
    
    Kiedy w takim razie możemy oswajać dziecko z nowymi technologiami?
    
    Technologie są nieuniknione i potrzebne, ale nie wtedy, gdy dziecko jest małe. Optymalny okres to ten, gdy dziecko zacznie już mówić. Nie pojedyncze słowa, tylko kiedy zaczyna budować pełne zdania i kiedy wypracuje już akomodację i ruchy gałek ocznych. Do około drugiego roku życia dziecko nie powinno obejrzeć nawet trzyminutowej bajki. Nie oznacza to jednak, że tym samym możemy już z czystym sumieniem dać dwulatkowi do ręki smartfon, bo dziecko nie powinno uczyć się świata na podstawie płaskich obrazów. Dziecko musi dotykać, smakować, przekształcać, być aktywne, aby budować pojęcia.
    
    Ale przecież tak uczymy właśnie dzieci, z książeczki, z bajki. „To jest koń, a to jabłko”. Dziecko pokazuje, powtarza, zapamiętuje.
    
    Najlepszym sposobem nauki małych dzieci jest pokazanie im najpierw czegoś w świecie rzeczywistym. Weźmy przykład jabłka. Najpierw dajemy mu je do ręki, pozwalamy wyczuć kształt, fakturę, poczuć zapach, smak. Dopiero wtedy możemy pokazać dziecku jabłko na ekranie. Badania wykazały, że przy odwróconej kolejności poznania, czyli najpierw ekranu, dzieci częściej postrzegają ruch, bez postrzegania kształtu, co powoduje potem ogromne trudności w nauce geometrii, geografii, czytaniu map.
    
    Nauka przez dotyk (a nie płynąca z ekranu) ma korzystny wpływa na rozwój dziecka (EAST NEWS)
    
    Czy to prawda, że dzieci, które od początku mają kontakt z nowymi technologiami są „przesterowane” prawopółkulowo? To znaczy, że funkcje, za które odpowiada prawa półkula, rozwijają się bardziej niż te, za które odpowiada lewa?
    
    Mózg dziecka wybiera dominującą dla różnych funkcji półkulę. Prawa i lewa kora dzielą się zadaniami. Lewa jest analityczna. Odpowiada za funkcje językowe, logiczne myślenie, liczenie, myślenie analityczne, sekwencyjne, linearne, a także za rozumienie przyczyny i skutków. Im lepiej rozwija się nasz język, tym lepiej rozwija się lewa kora. Prawa zaś odpowiada za funkcje symultaniczne i całościowe, czyli całościowe rozpoznawanie obrazu, także całościowe czytanie wyrazów. Odpowiada za kreatywność, wymyśla nowe rozwiązania, odpowiada też za muzykę i przestrzeń.
    
    Każde zadanie uruchamia lewą i prawą korę. Niemniej to właśnie lewa warunkuje dalszy rozwój intelektualny dziecka. Dziecko po przyjściu na świat aktywuje możliwości swojej lewej kory pod warunkiem, że dostaje to, co jest sekwencyjne i linearne. Obrazy statyczne są potrzebne, by dziecko już od początku mogło wykonywać analityczne zadania. Nowe technologie dostarczają zawrotnego tempa akcji, przez co dziecku trudniej skupić się potem na statycznym obrazie.
    
    Czyli trudniej potem mu się skupić na nauce?
    
    Nie tylko. Mózg potrzebuje czasu, żeby przygotować się do wysokich technologii, a my małym dzieciom tego czasu nie dajemy. W efekcie one nie rozwijają tego, co jest najważniejsze, czyli empatii i umiejętności wchodzenia w relacje społeczne. Można nie wiedzieć, jakie miasto jest stolicą Chorwacji albo ile to jest 7 x 8. Znajdziemy to w internecie. Ale jeśli dzieci nie rozumieją przekazów mimicznych, to jest to ogromny problem. Często sami nauczyciele w przedszkolu mówią, że dziś już nie wystarczy zrobić srogiej miny, żeby dzieci zrozumiały, że coś robią nie tak.
    
    Edukacja pro-zwierzęca wpływa na rozwój empatii (ANDRZEJ STAWIŃSKI / REPORTER)
    
    Dzieci tego nie czytają. Empatia to najważniejszy aspekt wychowania. Nie chodzi o to, by wszystkie dzieci miały czerwone paski i wygrywały olimpiady, ale o to, by potrafiły zauważyć, kiedy mama przyszła zmęczona z pracy. Albo żeby mogły stanąć w obronie kolegi w szkole. To są emocje, których współczesne dzieci nie czytają. Mają niskie umiejętności językowe i to nie tylko dotyczące budowania zdań, ale właśnie czytania takich reguł społecznych.
    
    Czy te zdolności można w przyszłości skorygować?
    
    Jeśli chodzi o empatię, to niestety nie. Tego uczymy się w bardzo młodym wieku, mniej więcej do szóstego roku życia. Najważniejszy jest właśnie ten czas, kiedy dziecko zaczyna patrzeć na twarz i się uśmiechać, czyli od trzeciego miesiąca do piątego roku życia. Wtedy gwałtowanie rośnie struktura nazywana jądrem migdałowatym. Jeżeli dziecko nie ma wystarczających bodźców, które tę strukturę rozwijają, potem nie da się jej już „dobudować”. Zasada jest taka: co sobie wychowamy do szóstego roku życia, to nasze, a potem to już trzeba tylko pokochać – zmienić się tego nie da. Połączenia korowe, które powstają u małych dzieci, są podstawą do budowania ich dalszego rozwoju.
    
    źródło: internet DOROTA LASKOWSKA dodała DorotaR.
    
    Co o psychice dziecka mówią jego rysunki
    
    Kredki, najlepiej miękkie pastele. Farby, najlepiej plakatowe i fajny, duży pędzel. Duża kartka papieru. Tylko tyle potrzeba by sprawić radość naszemu maluchowi i zająć go na jakiś czas… Dzieci uwielbiają rysować, malować, tworzyć własne dzieła. Czy my, rodzice, wiemy, że dzięki tym właśnie pracom, dzięki rysunkom, możemy lepiej poznać nasze dziecko? Obraz stworzony przez malca może być odbiciem jego duszy
    
    W mojej pracy zawodowej bardzo często sięgam do sprawdzonej metody jaką jest malowanie. Już dwulatki zaczynają stawiać pierwsze bazgroły. Zwykle są to nic nie znaczące linie, które czasem wpadają na siebie w bezwładnym splocie, albo próby zamykania kół.
    Rok później, trzylatek, zaczyna z tychże linii tworzyć człowieka. Dzieła takiego trzylatka to zwykle "głowonogi" lub "głowotułowia", ale już wtedy rysunki zaczynają przedstawiać postacie ludzkie. Z każdym kolejnym rysunkiem, dziecko coraz bardziej odwzorowuje otaczający go świat. Wtedy na obrazkach pojawiają się dodatkowe elementy takie jak słońce, kwiaty, drzewa, domy. Na rysunku może jednak nie być proporcji, a forma jest ujmowana symbolicznie.
    Gdy nasza pociecha kończy sześć lat zwykle już bez problemu rozróżniamy to, co autor pracy miał na myśli malując. Sześciolatek zazwyczaj wzbogaca formę detalami, zaczyna zauważać proporcje a przestrzeń wyraża za pomocą układów pasowych.
    
    Do ósmego, najdalej dziewiątego roku życia dziecko zwykle zaczyna malować bardzo realistycznie i dokładnie: na drzewach pojawiają się liście, w domach okna z firankami, a na płocie siedzi kot z wąsami.
    
    Psycholodzy pracujący z dziećmi przy pomocy rysunku zwracają uwagę na sposób w jaki dziecko rysuje. Dzieci nadpobudliwe malują chaotycznie. Jeśli malec chętnie tworzy, rysując duże postaci z siłą nacisku i z rozmachem, z pewnością mamy do czynienia z kimś odważnym, pewnym siebie, energicznym. Rysunek dziecka nieśmiałego, lękliwego będzie zdecydowanie delikatny, a malowane postacie malutkie.
    
    Jednym z istotniejszych rysunków do "rozszyfrowania" jest rysunek rodziny. Dla psychologa pracującego z dzieckiem istotna jest kolejność rysowania postaci, a także ich ustawienie względem siebie. Zwykle maluch, tuż obok siebie rysuje osobę z którą jest najbardziej związany. O głębokiej więzi może świadczyć także zwrócenie się ku sobie osób na rysunku, a także to czy osoby trzymają się za ręce. Jeśli na przykład w namalowanej pracy widzimy, że malec trzyma za rękę mamę i rodzeństwo, a tata stoi obok może to świadczyć, że dziecko ma jakieś często ukryte "konflikty" z tatą. Być może nie widzimy tego na co dzień, bo nasza pociecha bardzo kocha swojego tatę, ale może odczuwać na przykład złość, bo tata poświęca mu za mało uwagi.
    
    Przy pomocy kredek malec pośrednio wyraża swoje emocje. Jeśli na rysunku tym, pomiędzy trzymającymi się za ręce, a samotnym tatą znajdzie się jeszcze jakiś "separator" w postaci na przykład domowego pupilka (psa, kota), możemy sądzić, że dziecko nie czuje się przy ojcu bezpieczne. Być może wynika to z poważnych zaburzeń w relacji rodzinnej, a być może tak namalowany tata po prostu za dużo wymaga od dziecka.
    Oczywiście przytoczony "tata" jest jedynie przykładem, bo w jego miejscu może znaleźć się równie dobrze mama, babcia, dziadek czy rodzeństwo. Zwykle osoby, które wzbudzają w dziecku niepokój, lęk, czy w jakikolwiek inny sposób zaburzają poczucie bezpieczeństwa malca malowane są przez niego z boku, z dala od reszty rodziny. Dzieci, które są zazdrosne o swoje rodzeństwo zwykle w ten właśnie sposób malują je. To ważna informacja dla rodzica. Może się też zdarzyć, że z tych samych powodów dziecko malując rodzinę pomija rodzeństwo. Jak wiemy psychika dziecka nie jest szablonowa. Może się więc zdarzyć, że na rysunku większość osób zostanie pominiętych, a namalowane zobaczymy tylko te, które wzbudzają w dziecku lęk.
    Może się jednak zdarzyć i tak, że dziecko nie namaluje twarzy jednej z osób, lub namaluje ją na przykład tyłem. To wyraz braku akceptacji dziecka do tak namalowanej postaci.
    
    Przyczyny takiego lub innego ustawiania członków rodziny mogą być bardzo różne, dlatego istotne jest, by rysunki interpretował doświadczony psycholog.
    
    Zobacz także opowieść matki: co wyczytał psycholog z rysunku dziecka
    
    Ważnym elementem rysunku rodziny jest także autor pracy. Zwykle na rysunku postaci pojawiają się zgodnie z ich "ważnością" w życiu dziecka - te najmniej istotne są na końcu. Bardzo ważnym momentem jest więc ten, kiedy malec rysuje samego siebie. Jeśli jest ostatnią osoba na rysunku może to oznaczać, że czuje się mało ważny w rodzinie. Najbardziej niepokojącym sygnałem wydaje się jednak ten, gdy dziecko w ogóle nie umieszcza siebie w takim rysunku. Może to oznaczać, że dziecko tak malujące rodzinę czuje się odrzucone i niekochane.
    Ważnym sygnałem jest też jednolitość pracy dziecka. Jeśli jedna postać z narysowanych bardzo wyróżnia się, jest namalowana zdecydowanie i specjalnie mocniej niż inne, może to świadczyć o silnych emocjach dziecka związanych z tą postacią. Mogą być one zarówno pozytywne jak i negatywne. Dziecko może wyjątkowo mocno kochać tak namalowaną osobę, albo wręcz przeciwnie, może się jej wyjątkowo bać.
    
    Powinniśmy też zwracać uwagę na wyraz twarzy członków rodziny. Jeśli wszyscy na rysunku są uśmiechnięci, możemy sądzić, że dziecko czuje się szczęśliwe w rodzinie i tak właśnie ją postrzega. Jeśli natomiast osoby na rysunku mają smutne czy złowrogie miny z pewnością możemy myśleć, że dziecko tak właśnie widzi swoją rodzinę.
    
    Nie bez znaczenia są kolory kredek czy farb po które sięga nasz malec. Jeśli wybiera kolory jasne, ciepłe możemy sądzić, że nasze dziecko jest w pogodnym nastroju. Twórca dzieła będący w złym humorze tworzy swoje dzieła z przewagą czerni i brązów. Zdecydowana przewaga szarości pojawi się u dziecka lękowego, odczuwającego niepokój czy niepewność. Spokojny i wyciszony malarz sięga chętnie po kolory błękitne i zielone. Duże czerwone czy pomarańczowe plamy mogą świadczyć o niepokoju dziecka lub wysokim poziomie agresji. Im większej liczby barw dziecko używa malując jakąś postać, tym bardziej prawdopodobnie ją ceni.
    
    Gdy malec długo się zastanawia nad rysunkiem, a potem maluje bardzo ubogi świat (adekwatnie do jego możliwości wiekowych) lub rysunek jest niedokończony możemy przypuszczać, że nasza pociecha ma jakieś deficyty, czegoś mu brakuje, lub po prostu coś go martwi.
    
    Psychologowie uważają, że rysunki dzieci to ich historie, opowiadania o nich samych. Mają nieocenioną wartość bo pokazują lęki dziecka, ich pragnienia oraz to, w jaki sposób malec widzi otaczający go świat. Informacje jakie możemy odczytać z rysunku, połączone w rozmową o nim, jaką psycholog przeprowadza z dzieckiem w omawianiu pracy, pozwalają poznać malca, zrozumieć jego problemy czy też wyłapać niepokojące sygnały jakie dziecko w ten właśnie sposób wysyła. Pamiętajmy jednak, my rodzice, że jeden rysunek nie jest diagnostyczny. Tak a nie inaczej namalowana dziś postać nie musi od razu oznaczać katastrofy. Nie starajmy się sami diagnozować rysunków naszych dzieci. Jeśli jednak w pracach naszych ukochanych maluchów pojawiają się często niepokojące nas sygnały zwróćmy się z prośbą o pomoc do fachowców.
    
    Nigdy nie krytykujmy dziecka, nie oceniajmy negatywnie jego pracy. Dopytujmy, ale nie wskazujmy braków w rysunku. Spokojna rozmowa o stworzonej przez malca pracy to dla nas dorosłych doskonały sposób by dowiedzieć się co dziecko cieszy, a co wzbudza w nim lęk, czy ma jakieś problemy, co lubi, a co stanowi dla niego problem. Chwalmy każde starania naszych malców. I pamiętajmy o najważniejszym: niebo nie zawsze musi być niebieskie, a słońce żółte. Dziecięcy świat jest bardzo kolorowy i niech takim pozostanie jak najdłużej!
    
    Żródło: kobieta.onet.pl/…e-dziecko/co-o-psychice-dziecka...
    
    dodała: Z.Zaremba, E.Kupietz, D.Rosa
    
    Jak przygotować dziecko do nauki czytania i pisania
    
    PSYCHOLOGIA
    
    Pisanie i czytanie to procesy skomplikowanych czynności. Dziecko musi prawidłowo spostrzegać i zapamiętać graficzny obraz poszczególnych liter, a także rozpoznawać dźwięki wchodzące w skład wyrazu.
    
    Poza tym powinno mieć sprawną rękę by umieć zapisać litery w liniaturze. Bardzo ważna jest też prawidłowa artykulacja. Jednym słowem aby dziecko nie miało problemów z nauką czytania i pisania, powinno mieć prawidłowo ukształtowaną orientację przestrzenną, percepcję wzrokową i słuchową, sprawność grafomotoryczną oraz prawidłową artykulację. Ćwiczenie tychże funkcji może odbywać się w czasie zajęć przedszkolnych, jak i w domu- podczas codziennych zabaw.
    
    Ćwiczenia dużej motoryki
    
    Ćwiczenia dużej motoryki, które przygotowują do rozwijania sprawności manualnej:
    
    zabawy i ćwiczenia kształtujące orientację w schemacie ciała; szereg ćwiczeń z tego działu znaleźć można w poprzednim numerze „Doradcy”);
    
    chodzenie wzdłuż linii narysowanej kredą na podłodze;
    
    chodzenie bokiem i tyłem;
    
    skakanie na dwóch i na jednej nodze, wskakiwanie do kółka, podskakiwanie;
    
    zabawy z piłką (toczenie piłki po podłodze, strzelanie do bramki, podrzuty, chwyt rękami w leżeniu na podłodze, dmuchanie w parach na piłkę).
    
    Ćwiczenia małej motoryki
    
    Ćwiczenia małej motoryki, które usprawniają palce i dłoń:
    
    ćwiczenia dłoni – wymachy, krążenia, uderzenia, pocierania, otwierania, zamykania;
    
    zabawa w pociągi – ruch rąk naśladuje obroty kół, przy okazji można poćwiczyć artykulację;
    
    zabawa w gotowanie obiadu – naśladowanie wałkowania ciasta, mieszania gęstej zupy, kręcenia kranem, ubijania piany;
    
    wszelkie ćwiczenia na kartkach (łączenie kropek, kalkowanie itp.) z zachowaniem porządku od lewej do prawej.
    
    Ćwiczenia percepcji wzrokowej
    
    Ćwiczenia percepcji wzrokowej mające na celu ćwiczenie spostrzegania wzrokowego oraz analizy i syntezy wzrokowej:
    
    dobieranie par obrazków;
    
    odnajdowanie szczegółów na obrazkach;
    
    składanie części z obrazka.
    
    Ćwiczenia percepcji słuchowej
    
    Ćwiczenia percepcji słuchowej mające na celu udoskonalanie słuchu fonemowego:
    
    rozpoznawanie głosów zwierząt, instrumentów;
    
    powtarzanie rytmu wystukiwanego przez inną osobę;
    
    dzielenie wyrazów na sylaby;
    
    słuchanie tekstów, odpowiadanie na pytania;
    
    recytowanie wierszy, śpiewanie piosenek.
    
    Rozbudzanie zainteresowań
    
    Rozbudzanie zainteresowań książką oraz wprowadzenie w świat liter:
    
    wizyty w bibliotece;
    
    wspólne czytanie bajek z nauczycielką oraz rodzicami;
    
    wykorzystywanie czasopism dziecięcych i bajek w pracy z dziećmi (np. częste sięganie po książki nie tylko w celach relaksacyjnych, ale i edukacyjnych);
    
    czytanie wraz z dziećmi książek z dużymi literami i obrazkami – dzieci uczestniczą w procesie czytania, zastępując obrazek słowem;
    
    zapoznanie przedszkolaka z obrazem graficznym jego imienia oraz innych często używanych przedmiotów (np. stół, krzesło – elementy globalnego czytania);
    
    dostrzeganie podobieństw i różnic w wyglądzie liter, imion kolegów.
    
    Jak przygotować dziecko do nauki czytania i pisania?cz. II
    
    Dzieci, rozpoczynając naukę w szkole podstawowej, powinny:
    
    potrafić określić kierunki oraz miejsca na kartce papieru, rozumieć polecenia typu: narysuj kółko w lewym górnym rogu kartki, narysuj szlaczek, zaczynając od lewej strony kartki;
    
    potrafić uważnie patrzeć (organizuje pole spostrzeżeniowe), aby rozpoznać i zapamiętać to, co jest przedstawione na obrazkach;
    
    dysponować sprawnością rąk oraz koordynacją wzrokowo-ruchową potrzebną do rysowania, wycinania i nauki pisania;
    
    interesować się czytaniem i pisaniem; być gotowym do nauki czytania i pisania;
    
    słuchać np. opowiadań, baśni i rozmawiać o nich; interesować się książkami;
    
    układać krótkie zdania, dzielić zdania na wyrazy, dzielić wyrazy na sylaby; wyodrębniać głoski w słowach o prostej budowie fonetycznej;
    
    rozumieć sens informacji podanych w formie uproszczonych rysunków oraz często stosowanych oznaczeń i symboli, np. w przedszkolu, na ulicy, na dworcu.
    
    Jeśli dziecko dobrze opanuje ww. umiejętności, nauka czytania i pisania, która rozpoczyna się w klasie I szkoły podstawowej, nie powinna sprawiać mu trudności.
    
    Jak wobec tego można wspomóc dziecko w rozwijaniu ww. umiejętności? Warto zachęcać dzieci do aktywności w następujących obszarach:
    
    Usprawniaj dłonie dziecka!
    
    Pisanie literek jest dla dzieci zadaniem dość trudnym – trzeba precyzyjnie prowadzić linie proste, ukośne, stawiać pętelki. Warto więc zachęcać jak najczęściej dzieci do różnego rodzaju czynności i zabaw, które usprawnią umiejętności motoryczne dłoni. Należą do nich m.in.:
    
    Rysowanie szlaczków, „poprawianie” po uprzednio nakreślonym śladzie, łączenie punktów, tak, by powstał obrazek, szukanie wyjścia z labiryntów itp.
    
    Kolorowanie obrazków, własna aktywność malarska (wykorzystująca różnorodne techniki – również malowanie palcami, farbami, kredkami, kredą itp.);
    
    Nawlekanie koralików, plecenie wianków z kwiatów, przykręcanie śrubek, a także budowanie precyzyjnych wysokich budowli np. z niewielkich klocków;
    
    Zabawy z plasteliną lub masą solną (tworzenie kuleczek, wałeczków, „placków” , rozcieranie plasteliny na kartce papieru itp.)
    
    Wydzieranki, operowanie nożyczkami, cięcie po śladzie;
    
    2. Oswajaj ze słowem pisanym!
    
    Dziecko powinno odczuć, że umiejętność czytania jest czynnością przydatną w codziennym życiu. Pokazuj mu więc napisy na różnych przedmiotach użytkowych, produktach spożywczych (np. „tu jest mąka, a tu jest cukier – tak jest napisane na opakowaniu”). Czytaj napisy na mijanych budynkach, samochodach. Ponadto – co również jest bardzo ważne – czytaj dziecku bajki, książki, opowiadania. Codziennie! Zachęcaj również dziecko do samodzielnego tworzenia opowiadań, zapisuj je, a następnie odczytuj dziecku. Piszcie wspólnie list do Świętego Mikołaja, listę zakupów, smsa do cioci, kartki świąteczne. Dawaj dziecku dobry przykład – niech dziecko ma okazję zaobserwować Cię czytającego gazetę lub książkę. Z czasem dziecko samo będzie zauważać, że wyrazy składają się z literek (głosek) i będzie domagało się ich nazywania.
    
    3. Przyzwyczajaj do podziału i łączenia głosek i wyrazów.
    
    Najczęściej prowadzona w polskich szkołach nauka czytania i pisania opiera się na analizie i syntezie głoskowej, czyli mówiąc prościej – na łączeniu głosek w wyrazy przy czytaniu i dzieleniu wyrazów na głoski przy ich zapisywaniu. Aby więc przeczytać wyraz „KOT”, dziecko musi najpierw rozpoznać każdą literkę (głoskę) – K-O-T, a następnie połączyć je w słowo. Przy pisaniu zachodzi proces odwrotny - dziecko musi podzielić usłyszany wyraz na głoski, a potem je zapisać.
    
    Bardzo ważne jest, aby dzieci w tym pierwszym etapie nie uczyć nazewnictwa liter takiego, jakie znamy z alfabetu (czyli „J” to „jot”, „Z” to „zet”, a „Y” to „igrek”). Dzieci powinny nazywać literki tak, jak je czytamy. W przypadku spółgłosek należy również zwracać uwagę, by dzieci nie akcentowały kończącej głoski „y” (np. „zyyy”, „wyyy”).
    
    Pamiętajmy, aby dzieci uczyć JEDYNIE w formie zabawy. Przykładami takich zabaw mogą być:
    
    „Wizyta ufoludka” – na Ziemię przybywa ufoludek, który posługuje się dziwnym językiem (dzieli wyrazy na sylaby, wydrębnia głoski – np. wi-tam Cię chłop-czy-ku!). Zachęcamy dziecko do komunikowania się z nim. Ufoludek może prosić o podawanie (lub wskazywanie) różnych przedmiotów (mar-chew-ka; k-oszulka; kreden-s), wskazywanie przedmiotów w określonych kolorach (np. czer-wo-ny). Dziecko może zwracać się do ufoludka, również dzieląc wyrazy na sylaby.
    
    „Znajdź wszystko zaczynające się od…” – zabawy na wyszukiwanie przedmiotów (np. w kuchni lub na obrazkach) zaczynających od wybranej sylaby – np. ma (masło, majonez, marmolada itp.).
    
    „O czym myślę…” – przekazywanie informacji o wybranym przedmiocie, zawsze zaczynając od podania pierwszej sylaby, informacje podawane są stopniowo - np. zaczyna się od sylaby ko, nalewa się do niej wodę, podlewa się nią kwiatki. Następnie dokonywana jest zamiana ról.
    
    Najważniejsze jest jednak, by dzieci z ww. zabaw i ćwiczeń czerpały radość.
    
    Żródło: mojprzedszkolak.pl/…przygotowac-dziecko-do-nauki...
    
    dodała: Z.Zaremba, E.Kupietz, D.Rosa
    
    Adaptacja dziecka w grupie przedszkolnej – rady dla rodziców
    
    Adaptacja dziecka do przedszkola może być dla niego trudnym doświadczeniem. Dotychczas przebywało pod opieką rodziców, teraz znalazło się wśród obcych osób, w dużej grupie rówieśników. Obawa przed rozłąką i nieznanym mogą spowodować pojawienie się u niego różnych uczuć: lęku, zagubienia, strachu, złości, smutku. Trzeba pamiętać, że takie odczucia są u dziecka jak najbardziej naturalne, i należy dać maluchowi czas na przystosowanie się do nowej sytuacji.
    
    Ważne jest nastawienie rodziców do pójścia dziecka do przedszkola, ich stosunek do samej placówki (zwłaszcza jeśli dotyczy to zmiany na inną) i wychowawców. Jeśli będzie on pozytywny, wówczas dziecko poczuje się bezpieczniej, będzie wiedziało, że rodzice akceptują przedszkole, i jemu też wyda się ono miejscem bardziej przyjaznym niż w przypadku, gdy rodzice okazują negatywne odczucia wobec placówki i kadry nauczycielskiej.
    
    Przygotowując dziecko do pójścia do przedszkola, rodzice powinni starać się wcześniej zmniejszyć zależność emocjonalną między sobą a maluchem, np. częściej i na dłużej zostawiać pociechę pod opieką innych osób (babci, dziadka, wujka czy cioci).
    
    Należy szanować uczucia dziecka, zwłaszcza jeśli nastąpiła zmiana przedszkola. Maluch może mieć trudności z zaakceptowaniem tej zmiany, trzeba dać mu czas na oswojenie się z nową sytuacją, wspierać go. Warto dużo z nim rozmawiać i wyjaśnić powody zmiany placówki.
    
    Jeżeli to możliwe, dobrze jest posłać dziecko do nowego przedszkola lub przenieść do innej placówki od początku roku szkolnego. Istnieje wtedy szansa, że w grupie znajdą się też inne nowe przedszkolaki i maluch nie będzie czuł się wyobcowany.
    
    Jeżeli rodzice postanowili przenieść dziecko do innej placówki, to muszą być konsekwentni w podjętej decyzji. Nie wolno obiecywać maluchowi, że jeśli mu się nie spodoba, to wróci do dawnego przedszkola. Podjęta decyzja powinna być ostateczna, by dziecko miało jasność sytuacji.
    
    Ważnym zadaniem dla rodziców jest nauczenie pociechy jak największej samodzielności, m.in. w załatwianiu potrzeb fizjologicznych, spożywaniu posiłków, rozbieraniu się i ubieraniu. Dziecko nie jest wtedy skazane na ciągłe proszenie o pomoc nauczyciela, czuje, że samo dużo potrafi, co wzmacnia jego poczucie sprawstwa i bezpieczeństwa. Warto okazywać radość z każdego przejawu samodzielności u malucha i chwalić go za to.
    
    Dobrze jest wcześniej przyzwyczajać pociechę do kontaktów z innymi dziećmi, zwłaszcza z grupami dziecięcymi. Można np. uczęszczać do klubu malucha na zajęcia przedprzedszkolne albo odwiedzać place zabaw. Dziecko ma wówczas okazję pobyć w większej grupie rówieśniczej, uczyć się współdziałania, doświadczyć wspólnych zabaw, czekania na swoją kolej itp.
    
    Można też wcześniej przyzwyczajać dziecko do rytmu dnia przedszkolnego, np. planując posiłki czy drzemkę w domu w tych samych godzinach co w przedszkolu.
    
    10. Pomocne okażą się książeczki dla dzieci o tematyce związanej z pójściem do przedszkola lub bajki terapeutyczne, jeżeli malucha czeka zmiana placówki – warto czytać je dziecku wcześniej. Rodzice mogą też opowiadać, jak to było, gdy sami uczęszczali do przedszkola, i zachęcać malucha do zadawania pytań, wyrażania swoich uczuć czy wątpliwości związanych z nową sytuacją. Trzeba go zapewniać, że z każdym problemem może się zwrócić do rodziców, którzy rozumieją jego emocje. Nie wolno krytykować dziecka za to, że odczuwa lęk przed przedszkolem, należy okazywać wsparcie i wyrozumiałość.
    
    11. Rodzice muszą być konsekwentni w słowach i czynach, nie mogą zmieniać zdania. Powinni wspierać dziecko w jego działaniach, zwłaszcza samoobsługowych, stawiać wymagania, zachęcać do kontynuowania rozpoczętej czynności i chwalić za wysiłek.
    
    12. Nigdy nie wolno wychodzić z placówki bez pożegnania ani uciekać ukradkiem. Dziecko musi widzieć, że rodzic wychodzi, i wiedzieć, o której po nie wróci.
    
    13. Należy żegnać się z dzieckiem w szatni krótko, bez przeciągania, gdyż maluchowi jest wtedy trudniej się rozstać.
    
    14. Jeśli jedno z rodziców bardziej przeżywa rozstanie z dzieckiem, wówczas na początku do przedszkola może je odprowadzać drugi z opiekunów.
    
    15. Nie należy ulegać dziecku, gdy płaczem lub krzykiem chce wymusić na nas powrót do domu. Jeśli rodzic raz ustąpi, maluch będzie próbował ponownie wykorzystać sprawdzone metody.
    
    16. Nie wolno okazywać dziecku swojego zdenerwowania, lęku czy smutku. Trzeba pokazać maluchowi radość z faktu, że idzie do przedszkola, pożegnać go i powitać z uśmiechem.
    
    17. Jeśli dziecku będzie raźniej, może zabrać z domu ulubioną przytulankę – maskotkę, kocyk, poduszkę, coś, z czym jest emocjonalnie związane. Będzie się czuło bezpieczniej, mając przy sobie ulubioną rzecz z domu.
    
    18. Rodzice powinni zarezerwować więcej czasu na odprowadzenie dziecka do przedszkola, aby nie robić tego w pośpiechu, by maluchowi nie udzieliło się ich zdenerwowanie.
    
    19. Należy dotrzymywać słowa, zwłaszcza dotyczącego pory odebrania malucha z placówki. Rodzice powinni punktualnie zjawić się w przedszkolu, dziecko na nich czeka. Niedotrzymanie słowa może osłabić jego zaufanie do opiekunów.
    
    20. Dobrze, jeśli dziecko może regularnie uczęszczać do przedszkola (jeśli nie choruje). Jest to ważne ze względu na realizowany program dydaktyczny oraz zachowanie ciągłości kontaktów z rówieśnikami i nauczycielem. Długie nieobecności powodują trudności z przyswajaniem wiedzy, poza tym maluch musi na nowo odbudowywać kontakty koleżeńskie.
    
    21. Nie należy zmuszać dziecka do opowiadania, jak minął mu dzień w przedszkolu, zwłaszcza zaraz po wyjściu z placówki. Maluch może potrzebować czasu, by samemu zacząć opowiadać o nowym miejscu.
    
    22. Ważne, by rodzice brali udział w uroczystościach przedszkolnych. Dzięki temu dziecko wie, że przedszkole to miejsce ważne zarówno dla niego, jak i jego rodziców.
    
    23. Trzeba pamiętać o uczestniczeniu w zebraniach, ponieważ dotyczą one ważnych kwestii z zakresu funkcjonowania dziecka oraz grupy przedszkolnej.
    
    24. Jeżeli rodzice zauważą, że ich dziecko przeżywa trudności, jest smutne lub agresywne, powinni porozmawiać z nauczycielem. Wspólnie łatwiej rozwiązać problemy wychowawcze, pomóc maluchowi w kłopotliwych sytuacjach.
    
    25. Warto uczęszczać na „drzwi otwarte” i zajęcia adaptacyjne w placówce. Jeśli dziecko dołącza do grupy przedszkolnej w ciągu roku szkolnego, dobrze jest wcześniej zaznajomić je z nowym miejscem. Dyrekcja organizuje uroczystości, na które mogą przyjść rodzice z dzieckiem, można odwiedzić przedszkolny plac zabaw w czasie, gdy przebywają na nim dzieci – to wszystko ma pomóc maluchowi poznać nowe miejsce, nowych nauczycieli, nowe dzieci, oswoić się z nową sytuacją, dać poczucie bezpieczeństwa.
    
    26. Nie należy podejmować pochopnej decyzji o wypisaniu dziecka z przedszkola, jeśli adaptacja przedłuża się i występują trudności. Warto najpierw skontaktować się z nauczycielem i dyrekcją w celu wyjaśnienia problemu oraz podjęcia wspólnych prób pomocy dziecku.
    
    autor nieznany ...artykuł zamieściła Dyr mgr Joanna Komasara
    
    Nauka czytania bez stresowania
    
    Jak nauczyć dziecko czytać
    
    by proces ten nie kojarzył się ze stresem i nerwowymi godzinami spędzonymi nad książką? Na to pytanie próbują znaleźć odpowiedź rodzice, nauczyciele i naukowcy. Niby prosta rzecz (tak nam się wydaje z perspektywy czasu), a tak często przerasta możliwości naszych dzieci. Jak więc to zrobić, od kiedy i w jaki sposób zacząć? Jest wiele różnych teorii i każda ma swoich zwolenników. Ja przedstawię Wam tę do której jestem przekonana i którą sprawdziłam w praktyce.
    
    Przez wiele lat pracowałam w przedszkolu, wprowadzając sześciolatki w świat liter i cyfr. Zgodnie z obowiązującym programem nauczania cała nauka czytania opiera się na metodzie analityczno-syntetycznej, czyli takiej gdzie dzieci poznają literę na bazie wyrazu podstawowego np.: m jak mama, a jak aparat, k jak kot. Gros dzieci radzi sobie z tym świetnie i nie ma problemów, są jednak takie dzieci, które po poznaniu liter próbują czytać odwołując się do wyrazu podstawowego i wygląda to w ten sposób: wyraz mak czytają mama, aparat, kot. Dziecko kojarzy literę z wyrazem podstawowym, zgodnie z tym czego go uczono. Następny bardzo często występujący problem, polega na tym, że dziecko zna litery (potrafi je nazwać), ale nie potrafi złożyć ja w wyraz. Czyta w ten sposób: t - a - t - a ; ale nie wie co przeczytało. Najczęściej stwierdza się u tych dzieci zaburzony proces syntezy i analizy i szufladkuje jako dyslektyków. Myślę, że taka opinia bywa krzywdzące dla wielu dzieci i nie zawsze jest uzasadniona.
    
    Takie doświadczenia sprowokowały mnie do poszukiwania innej metody, takiej która pozwoliłaby wszystkim dzieciom (nie tylko tym najbystrzejszym) odnieść sukces w nauce czytania. Szukałam i znalazłam!!! Jest to metoda zaproponowana przez prof. Rocławskiego i nazywa się glottodydaktyką. Może nazwa brzmi nieco zawile, ale postaram się Was ją przybliżyć na bazie moich doświadczeń.
    
    Glottodydaktyka - Świat liter i głosek
    
    Wprowadzenie w świat liter i głosek rozpoczęłam w grupie dzieci trzyletnich. Wielu osobom wydaje się to za wcześnie, ale potencjał intelektualny dzieci ciągle mnie zadziwia pokonywaniem granic, które my dorośli wyznaczamy. Dzieci żyją w świecie głosek, dorośli w świecie liter, niby oba światy sobie bliskie, a jednak całkiem odmienne.
    
    Rozpoczęliśmy naszą przygodę z nauką czytania od wprowadzenia klocków LOGO. Są to plastikowa klocki, które zawierają cztery warianty każdej litery: wielką pisaną i drukowaną oraz małą pisaną i drukowaną. Niezwykłość tych klocków polega na tym, że litery pisane - są w liniaturze, a każdy klocek ma na dole zieloną podstawkę, dzięki której dziecko uczy się jak prawidłowo go postawić, aby litera nie była "do góry nogami", co znacznie ułatwia wzrokowe przyswajanie kształtu litery. Na początku dzieci uczą się przez budowanie z klocków wież, garaży, zamków. Zawsze jednak trzeba pamiętać, aby zielona "trawka" (tak mówią dzieci na ten pasek) była na dole, po to by utrwalić wzrokowo prawidłowy kształt litery. W trakcie tych zabaw dzieci wielokrotnie zadają pytanie: jaka to litera? Trzeba zaspokoić ich naturalną ciekawość i wiązać litery z głoskami w sposób prawidłowy. Często nie zdajemy sobie sprawy z tego jak jest to ważne. Prawidłowe wybrzmiewanie głosek jest podstawą procesu syntezy i analizy!!! Nazywając litery podajemy dziecku prawidłowe brzmienie głoski - chodzi o taki sposób realizacji, aby spółgłoskom nie dodawać y. Tak więc, nie wymawiamy ty, dy, ky - tylko krótko t, d, k; aby dziecko nie głoskowało potem: ty - a - ty - a, my - a my - a ; Nie dziwmy się też dzieciom, że nie potrafią złożyć wyrazu (dokonać syntezy) jeśli usłyszą: ly - a - ly - a. Bo to co słyszą to lyalya a taki wyraz w ich słowniku nie występuje. Na tym etapie pracy nie wymagamy od dziecka, aby pamiętało jak się nazywa każda litera - to byłoby nie realne.
    
    Uczymy dzieci wyszukiwania takich samych liter i wychwytywania różnic między literami (cech dystynktywnych). Oczywiście wszystko odbywa się w zabawie np. przyjechał pociąg i krasnoludki pakują do wagonów takie same litery; na wagonikach przyczepiamy karteczki z literami i prosimy dzieci aby pomogły w wyszukiwaniu prawidłowych liter. Wielokrotnie nazywamy każdą z nich zwracając uwagę, że czasem litery różnią się tylko malutkim znaczkiem np. e i ę a nazywają się inaczej. Prosimy dzieci aby powiedziały jak ta litera "ma na imię". W ten sposób w trakcie zabawy dzieci wiążą kształt litery z głoską. W tej metodzie dzieci poznają litery na tle całego alfabetu, a zwrócenie uwagi na różnice w kształcie liter powoduje, że dużo rzadziej są one mylone.
    
    Również w 3-latkach uczymy dzieci rozróżniania lewej strony od prawej strony swojego ciała oraz pokazywania lewej i prawej ręki. Za trudne? Nie w sytuacji kiedy damy dziecku serce jako punkt odniesienia. Ucząc dzieci części ciała pokazałam im gdzie mają serce, słuchaliśmy przez stetoskop bicia serca i przyczepialiśmy w tym miejscu serduszko wycięte z papieru, określając, że serce jest z lewej strony ciała. Po tej samej stronie gdzie serce jest również lewe ucho, lewe oko, lewa ręka i lewa noga. Dopiero gdy maluchy dobrze umiały wskazywać lewą stronę ciała, wprowadziliśmy prawą. Klocki LOGO i inne ciekawe pomoce można nabyć w księgarni internetowej pod adresem: http://www.glottispol.pl/
    
    Proces syntezy i analizy
    
    Proces syntezy i analizy sprawia dzieciom wiele kłopotów. Kiedy od analizy sylabowej (ma - ma) chcemy przejść do analizy głoskowej (m.- a - m.- a) dziecko napotyka trudności, z którymi nie może sobie poradzić. Zacznijmy więc od tego co dla dziecka łatwiejsze: od procesu syntezy (składania wyrazów).
    
    Punktem wyjścia jest tu synteza sylabowa, którą dziecko "ma w sobie". Wprowadzamy dzieci w ten trudny proces przy pomocy pacynki o imieniu Sylabinka (dla chłopców może to być Ufoludek). Sylabinka przyleciała do nas z innej planety lub bajki, w której ludzie i zwierzęta porozumiewają się w dziwnym języku: mówią sylabami. Aby nauczyć się tego języka Sylabinka mówi powoli różne wyrazy (oczywiście dzieląc je na sylaby) a dziecko ma pokazać je na obrazku. Kiedy umie już tego dokonać utrudniamy zadanie, prosimy je, aby powiedziało swoje imię w taki sposób, by Sylabinka je zrozumiała. Może też nazywać przedmioty na obrazkach, jednak początkowo wyrazy te powinny być tylko 2 i 3 sylabowe (do - mek, ze - ga - rek) Dzieci radzą sobie z tym rewelacyjnie szybko i po paru ćwiczeniach mówią już do siebie pełnymi zdaniami w ten sposób.
    
    Kiedy synteza sylabowa jest już opanowana przechodzimy do syntezy morfemowej, czyli takiego podziału wyrazów gdzie morfem (rdzeń wyrazu) odłączmy od jego przyrostka (np.: dom - ek; zegar- ek) czyli w naszych zabawach prosimy dziecko, aby wskazało obrazek przedstawiający dany wyraz albo zadajemy zagadki: posłuchaj i odgadnij co powiedziałam: kot - ek. To my dokonujemy podziału wyrazu, a dziecko ma tylko go złożyć.
    
    Następny etap polega na podziale wyrazów między spółgłoską a samogłoską (jest to synteza logotomowa). Dzielimy dziecku wyraz w ten sposób (najlepiej nadają się do tego dłuższe wyrazy) np. pom - id - or - ek, i prosimy je aby odgadło jaki to wyraz. Ale uwaga ! Nie wolno wymagać od dziecka aby samo tak dzieliło wyrazy. Chodzi o to, by dziecko oderwało się od schematów myślowych i wsłuchując się w słowa dokonało ich syntezy (złożenia).
    
    Czwarty etap naszej pracy będzie polegał na odłączeniu ostatniej głoski od wyrazu (synteza logotomowo-fonemowa). Dzielimy wyrazy w ten sposób: samolo- t, pomido - r, state-k. Podajemy dziecku wyrazy do syntezy i prosimy, aby powiedziało jaki to wyraz i wskazało odpowiedni obrazek. Następnie na zasadzie odwrotności przechodzimy do odłączenia pierwszej głoski od reszty wyrazu: k-oteczek, sz-ałas, w-orek (synteza fonemowo-logotomowa). Zadanie dziecka polega na połączeniu wyrazu w całość i podaniu jego pełnego brzmienia.
    
    Dopiero jeśli dziecko opanowało kolejne etapy, możemy przejść do syntezy fonemowej. Rozpoczynamy od krótkich wyrazów: o-s-a, m-a-k, u-l, n-o-s pamiętając o poprawnym wybrzmiewaniu głosek (bez dodawania y). My głoskujemy a zadanie dziecka polega na poprawnym złożeniu wyrazu. Stosując zasadę stopniowania trudności powoli przechodzimy do wyrazów 4 i 5 głoskowych. Gdy nasza pociecha radzi sobie już dobrze ze składaniem wyrazów przez nas podawanych wprowadzamy utrudnienia, które będą miały na celu skupić uwagę dziecka przez nieco dłuższy czas na danym wyrazie. Polegają one na klaśnięciu po każdej podanej głosce: s klaśnięcie o klaśnięcie w klaśnięcie a klaśnięcie (sowa). Trzeba dać trochę czasu dziecku na oswojenie się z tą formą ćwiczeń, potem przedszkolaki same prześcigają się w wymyślaniu utrudnień zwiększaniu ich ilości; są to podskoki, tupanie, oblizywanie się, stukanie w stół, trzykrotne klaskanie po każdej głosce. Im więcej wykonamy takich ćwiczeń tym łatwiej dziecko będzie dokonywało analizy fonemowej (czyli samo rozłoży wyrazy na głoski), która dopiero po opanowaniu wcześniejszych etapów (kolejnych elementów procesu syntezy) nie będzie stanowiła dla dziecka zadaniem ponad jego możliwości.
    
    Spójrzmy na to z punktu widzenia dziecka. W szkole wymaga się od niego przejścia z etapu pierwszego (syntezy sylabowej) bezpośrednio do etapu piątego: syntezy i analizy fonemowej. Nic więc dziwnego, że sześciolatek napotyka tyle trudności, które przerastają ich możliwości.
    
    Czytanie metodą "ślizgania się"
    
    Czytanie tą metodą można rozpocząć gdy:
    
    dziecko bardzo dobrze rozpoznaje litery
    
    błyskawiczne łączy literę z głoską
    
    dobrze opanowało syntezę i analizę fonemową z utrudnieniami.
    
    Dobre przygotowanie dziecka do pierwszego czytania jest niezmiernie ważne, gdyż może zaważyć na dalszych losach czytania i stosunku dziecka do tej czynności. Jeżeli przeczytanie pierwszego samodzielnego tekstu odbędzie się z sukcesem (dziecko zrozumie go, a jego wysiłek zostanie doceniony) ogromnie podnosi to motywację do podejmowania następnych wysiłków. Tak więc chwalmy nasze dzieci, za każdy choćby najmniejszy sukces!!!
    
    Metoda "ślizgania się" z litery na literę polega na wydłużaniu tych głosek, które można wydłużać, gdyż nie zmieniają one swojego brzmienia w trakcie wydłużania. Są to samogłoski: a, o, u, e, i, y oraz spółgłoski: r, m., n, f, w, s, z, ś, ź, sz, ż, ch. Nigdy nie wolno wydłużać pozostałych głosek, gdyż są one nie trwałe. "Ślizganie się" przez wydłużanie głosek trwałych ma dać dziecku czas na rozpoznanie następnych liter, służy ono rozpoznawaniu liter mniej znanych. W miarę postępów w procesie czytania ten czas będziemy stopniowo zmniejszać. Tyle teorii, w praktyce wygląda to tak, że najpierw uczymy dzieci długiego wymawiania głosek trwałych (można robić zawody) a potem odczytujemy w ten sposób sylab, stopniowo przechodząc do 3 głoskowych wyrazów (osa, nos, mur, rak). Świetnie nadają się do tego klocki LOGO których pisałam wcześniej. Dziecko trzyma w ręku klocek z literą a i przesuwa go powoli w czasie wymawiania głoski, gdy kończy ją wymawiać zatrzymuje klocek. W ten sposób ćwiczymy wszystkie głoski trwałe. W drugim etapie potrzebne nam będą 2 klocki jednocześnie np.: m. a. Najpierw dziecko pierwszy klocek (m.) przesuwa do drugiego (i w tym czasie wymawia głoskę /m/ bez dodawania /y/), a potem płynnie przechodzi do wymawiania głoski /a/. Musimy zadbać o to, by między głoskami nie pojawiła się nawet minimalna pauza. Taka jest idea metody "ślizgania".Wspaniałą pomocą do opanowania jak się zresztą okazuje wcale nie takiej trudnej sztuki są plansze do początkowej nauki czytania, które również można zamówić na stronach Glottospolu.
    
    źródło DzieciRosną.pl
    
    art.zamieściła mgr Z.Zaremba, mgr E.Kupietz
    
    Jak dbać o bezpieczeństwo dziecka
    
    Jednym z podstawowych zadań, przed którymi stają rodzice i nauczyciele jest zapewnienie bezpieczeństwa i zdrowia dzieciom.
    Każde działanie podejmowane przez wychowawców w domu czy w szkole powinno zmierzać do wyeliminowania wszelkich zagrożeń i niebezpieczeństw.
    Wraz z rozwojem dziecka i jego samodzielności musimy coraz bardziej liczyć się z koniecznością wyposażania go w umiejętność przewidywania zagrożeń, unikania ich , a w momencie ich zaistnienia - w zdolność radzenia sobie z trudną sytuacją.
    Dzieci charakteryzuje mała sprawność w wyobrażaniu sobie skutków podejmowanych działań, silna koncentracja na zachowaniach "tu i teraz", słaba kontrola własnych emocji i duże uzależnienie od presji grup rówieśniczych. Stawia to dzieci i młodzież znacznie częściej niż dorosłych w sytuacji bezpośredniego zagrożenia zdrowia i życia. Niebezpieczeństwo to potęguje wręcz niewielkie doświadczenie życiowe i wąski zasób wypróbowanych technik radzenia sobie z różnego rodzaju problemami.
    Dziecko, które zdaje sobie sprawę z czyhających na nie niebezpieczeństw i które zna techniki i sposoby radzenia sobie z nimi, jest najlepiej uzbrojone.
    Przeświadczenie, że im mniej dziecko wie o okrucieństwach tego świata, tym bardziej jest niewinne jest z gruntu fałszywe. Ignorancja jeszcze nikomu nie wyszła na dobre. Można wyposażyć dzieci w potrzebną im wiedzę, nie niszcząc przy tym ich wrodzonej dobroduszności i wrażliwości.
    
    Jak, więc dbać o bezpieczeństwo dziecka ?
    Jak uczyć go zachowań prewencyjnych ?
    Jak kształtować w nim prawidłowe nawyki ?
    
    Okazjonalne moralizowanie i przestrzeganie najczęściej okazuje się zupełnie nieskuteczne i złudne zwłaszcza, że informacje o dramatach innych ludzi i dzieci są najczęściej odbierane jako "coś co nas nie dotyczy", "coś co dzieje się gdzieś daleko".
    Dzieciom na ogół znane są normy dotyczące bezpieczeństwa. Potrafią je zwerbalizować, zwłaszcza w oderwaniu od kontekstu.
    Celem oddziaływań wychowawczych powinno być uwrażliwienie dzieci na mogące dopiero zaistnieć skutki różnych niebezpiecznych sytuacji, pobudzenie ich wyobraźni, zdolności do logicznego rozumowania i antycypacji.
    Podstawą dbałości o własne bezpieczeństwo jest koncentracja uwagi dziecka na własnym organizmie jako wartości. Tylko wtedy, gdy świadomość biologiczna i zdrowotna dziecka zostanie pogłębiona, możemy liczyć na to, że będzie ono wykorzystywać wiedzę i wyobraźnię do ochrony swojego zdrowia i życia.
    Bezpieczeństwo często zależy od poczucia zdrowej więzi z grupą, adekwatnej samooceny oraz stanowczej odmowy w sytuacji presji ze strony innych ludzi.
    Wysoka, adekwatna samoocena i trafne postrzeganie swoich kompetencji stanowią podstawę dobrego funkcjonowania w grupie i umiejętności rozwiązywania sytuacji trudnych w sposób racjonalny, nie zagrażający własnemu zdrowiu i życiu.
    Zaangażowanie, które towarzyszy zabawie hamuje na ogół zdolność do racjonalnego oceniania jej warunków. Ważne jest uświadomienie dzieciom bezpiecznych i niebezpiecznych miejsc i sposobów zabawy.
    Każdego roku setki dzieci ginie, zostaje okaleczonych lub w najlepszym wypadku narażonych na długotrwały pobyt w szpitalu wskutek wypadków na drogach. Większości tych zdarzeń można by uniknąć. Celowe staje się wdrażanie uczniów do bezpiecznych zachowań związanych z ruchem na drogach.
    Od najwcześniejszych lat dorośli stanowią dla dzieci znaczący autorytet. Nie ujawniamy krytycznych nastawień, jakie sami żywimy do niektórych osób, aby nie osłabiać wiary w dobre cechy ludzi dorosłych i zaufanie do nich. Przekonanie o doskonałości ludzi dorosłych stanowi jednak źródło realnego zagrożenia w sytuacjach, gdy dziecko zetknie się z kimś o złych zamiarach.
    Zagrożenia takie stają się współcześnie coraz powszechniejsze ze względu na zmniejszającą się kontrolę środowisk lokalnych i rodziny oraz upowszechnianiu się, między innymi przez środki masowego przekazu, wzorów agresywnych zachowań .
    Wiele dzieci poddaje się zachętom lub naciskom osoby obcej ufnie lub w poczuciu bezradności. Należy uświadomić dziecku, że pewne z pozoru niewinne sytuacje wymagają od niego stanowczych zachowań lub ucieczki. Musi ono wiedzieć, że w sytuacji niepewności co do intencji osoby obcej lub osamotnienia dopuszczalne jest uciekanie się do niewinnych kłamstw. Prawdomówność jest wartością, ale dziecko nie ma obowiązku ujawniać wszystkiego wobec osób, które nie są mu najbliższe. Kształtowanie świadomości mogących nastąpić zagrożeń i uczenie sposobów radzenia sobie z trudnymi sytuacjami powinno opierać się na szukaniu zdrowych, satysfakcjonujących kontaktów z innymi ludźmi tak w sferze głębokich więzi, jak też w sytuacjach przejściowych, ale bardzo znaczących, jak np. sytuacje zagrożenia zdrowia lub życia.
    Rodzice i wychowawcy wskazują dzieciom na potrzebę szukania pomocy innych ludzi w sytuacjach oczywistych zagrożeń takich jak: pożar włamanie, wypadek drogowy . Z różnych względów pomijają kwestie sposobów szukania pomocy zaufanych osób w przypadku wywierania na dzieci presji przez grupy rówieśnicze, ludzi dorosłych lub grup społecznych uzależniających od siebie swoich członków.
    W ostatnich latach pojawiło się i nasila się niebezpieczeństwo uzależnień psychicznych. Dotyczyć one mogą popadania w nałogi, ale także kontaktów z mass mediami i komputerami.
    Nauczyciele i rodzice zdają sobie najczęściej sprawę z tego, że wielogodzinne przesiadywanie przed ekranem telewizora lub monitorem komputera ma negatywny wpływ na wzrok, narząd ruchu, a w wypadku programów epatujących agresją, na życie emocjonalne dzieci. Ostatnio też dużo się mówi o skrajnie patogennym wpływie filmów zawierających sceny brutalnych mordów.
    Z drugiej strony nikogo specjalnie nie niepokoi oddziaływanie reklam telewizyjnych, w które dzieci wpatrują się jak w hipnotycznym transie (nie słysząc nawet co się do nich mówi) , ani też fascynacja dynamicznymi filmami animowanymi typu "zabili go i uciekł". Nie martwią zbytnio rozgorączkowani gracze gier komputerowych korzystający ze swojego zapasu dodatkowego życia
    Tymczasem skutki tego rodzaju oddziaływań są głębokie i niepokojące, tym bardziej, że mówimy o działaniu częstym, długotrwałym i pełnym ekspresji.
    Niebezpieczeństwo tej oferty kulturowej tkwi w :
    - propagowaniu "kultu mocy" i "logiki skutecznościowej". Podstawowym walorem bohatera jest bycie skutecznym np. w doścignięciu kogoś i zabiciu.
    - prezentowanie "swobodnej odwracalności zdarzeń". Śmierć nie jest czymś nieodwracalnym i ostatecznym.
    - wdrażanie w "kulturę uzależnień". Co powinniśmy myśleć, czego pragnąć, co lubić mówią nam specjaliści, poradniki, reklamy.
    - prezentowanie w programach i filmach dla dzieci "wypaczonego modelu komunikowania się" między ludźmi opartego na złośliwościach, szyderstwie, ironicznych wypowiedziach nie wprost.
    UCZMY DZIECKO POSTĘPOWANIA W RAZIE ZAGROŻENIA ZDROWIA I ŻYCIA
    
    Co mogą zrobić rodzice ? :
    1. Zachęcać swoje dziecko do wyrażania uczuć - zapobiegnie to zbagatelizowaniu prawdziwego problemu. Nie należy umniejszać ważności odczuć dziecka ani zaprzeczać realności sytuacji.
    2. Uświadomić dziecku, że rodzice wszystko zrozumieją i zawsze swojemu dziecku pomogą - dziecko powinno mieć pewność bezwarunkowego poparcia swoich rodziców.
    3. Rozmawiać z dzieckiem o jego prawie do bezpieczeństwa i o sposobach przeciwdziałania jego łamaniu - dziecko musi protestować i szukać pomocy gdy ktoś chce zabrać mu jego prawa, a rodzice będą zawsze po jego stronie.
    4. Rozmawiać w "złym" i dobrym dotykaniu, wyjaśnić różnice - dziecko powinno mieć zaufanie do własnych odczuć np. ma prawo odmówić niemiłych mu całusów czy przytulań, może odmówić prośbom, które wprawiają je w zakłopotanie i nie jest to niegrzeczność (zasady dobrego wychowania nie mogą narzucać dziecku zachowań niosących potencjalne niebezpieczeństwo) .
    5. Nauczyć dziecko jak mówić "nie" - wyjaśnić, że nie ma obowiązku posłuszeństwa wobec wszystkich dorosłych, jeżeli czuje się zagrożone ma prawo powiedzieć "nie" każdemu dorosłemu. Lepiej sprawić komuś przykrość niż ryzykować własne bezpieczeństwo.
    6. Wytłumaczyć dziecku, że jego ciało jest jego wyłączną własnością - dziecko ma prawo decydować, co się dzieje z jego ciałem.
    7. Wytłumaczyć dziecku różnicę między groźnymi i niegroźnymi tajemnicami - absolutnie nikt nie ma prawa żądać dochowania tajemnicy, która ma jakikolwiek związek z dotykaniem, dziecko w takiej sytuacji powinno jak najprędzej powiedzieć o tym dorosłemu, do którego ma największe zaufanie.
    8. Uświadomić dziecku, że nie wolno straszyć napastnika - dziecko mówiące napastnikowi, że o wszystkim powie rodzicom znajduje się w ogromnym niebezpieczeństwie; powinno jak najszybciej uciec i opowiedzieć o wszystkim, kiedy znajdzie się w bezpiecznym miejscu.
    9. Nauczyć dziecko odróżniać prezent od przekupstwa - prezenty daje się w dobrej wierze, bez dodatkowych oczekiwań wobec obdarowanego; osoba przekupująca w zamian za prezent będzie żądała od dziecka czegoś, czego ono zrobić nie chce.
    10. Wytłumaczyć, że niektórzy dorośli, i to zarówno tacy, których zna, jak i całkiem obcy, mogą podstępem skłonić je do uczynienia czegoś, czego ono nie chce - na propozycje obdarowania słodyczami, pieniędzmi, prezentami, zabrania dziecka do kina czy zoo dziecko musi odpowiedzieć, że musi się zapytać mamy lub taty.
    11. "Testować" wiedzę dziecka o świecie w zabawie uczącej dziecko zasad bezpieczeństwa "Co by było, gdyby.........."
    Przykładowe tematy zabaw:
    a. zobaczyłeś wypadek drogowy.
    b. nie wiesz, jak trafić
    c. ktoś obcy chce z tobą rozmawiać, kiedy jesteś sam,
    d. poszedłeś do sklepu po chleb, ale go zabrakło,
    e. jesteś w domu sam i ktoś puka do drzwi (nie wolno zostawiać dzieci samych w domu, ale muszą wiedzieć, jak się zachować, gdyby wyjątkowo w takiej sytuacji się znalazły) .
    Dziecko może wymyślić też kilka pytań dla rodzica.
    12. Pozwolić dziecku na łamanie zasad w sytuacji zagrożenia - dziecko powinno wiedzieć, że kiedy grozi mu niebezpieczeństwo, wolno mu użyć wszelkich sposobów (nawet tych surowo zabronionych w normalnych warunkach) w celu ratowania zdrowia i życia. Może krzyczeć, uciekać, gryźć, kopać, kłamać czy nawet zbić szybę. Celem jego wszystkich zachowań ma być ucieczka i szukanie pomocy u kogoś dorosłego.
    
    BIBLIOGRAFIA :
    1. Klus-Stańska D., Nowicka M. Bezpieczeństwo dzieci. Scenariusze zajęć dla rodziców i nauczycieli. Kraków 1999 Oficyna Wydawnicza "Impuls"
    2. Elliot M. Jak dbać o bezpieczeństwo dziecka. Praktyczne rady dla rodziców . Warszawa 1997 "Książka i Wiedza"
    
    Artykuł zamieściła: mgr Z.Zaremba, mgr E.Kupietz
    
    „Najlepsze co mogę dziecku dać? Swój czas”
    
    W niejednym pokoju dziecięcym znajduje się obecnie mnóstwo zabawek. Co chwilę pojawia się pomysł na to, czym mogłyby się bawić nasze maluchy. Z obserwacji jednak wiemy, że większość zabawek zajmuje dzieci jedynie na moment i to krótszy, niż oczekują rodzice.
    
    Gdy zbliżają się urodziny, święta czy inny ważny do uczczenia moment, rodzice zastanawiają się, jaki prezent będzie trafiony, czyli wniesie w życie małego człowieka wartość, sprawi mu radość, a jednocześnie nie będzie kolejną zabawką na pięć minut? A gdybyście tak kochani rodzice podarowali swojemu dziecku w prezencie CZAS?
    
    Czas jest jednym z cenniejszych zasobów, stale go nam brakuje, gdzieś się spieszymy, a niektóre ważne sprawy odkładamy na później. Mamy wiele ról, obowiązków, zainteresowań i innych zobowiązań. Co wybrać? Zachęcamy was drodzy rodzice, by zatrzymać się na chwilę i spokojnie popatrzeć na codzienne wybory i ich rezultaty w krótszej i dłuższej perspektywie.
    
    W niejednej grupie naszego przedszkola pojawiła się tematyka: Jak spędzasz czas z rodzicami? często padały odpowiedzi dzieci: „Nie spędzam czasu wolnego z rodzicami”, „Rodzice nie maja dla mnie czasu”, „Bawię się ciągle sam”, „Nic nie robię z rodzicami”
    
    Warto szczerze spytać siebie:
    
    Jaką relację chcę zbudować ze swoim dzieckiem?
    
    Jak teraz spędzam z nim czas?
    
    O czym chcę rozmawiać lub co wspólnie robić, gdy moje dziecko będzie już dorosłe?
    
    Jak na co dzień dbam o to, by relacja z moim dzieckiem była taka, o jakiej marzę?
    
    Można porównać rodzicielstwo do pakowania walizki: to, co teraz włożymy, wyjmiemy z niej w przyszłości. Budowanie relacji, to proces bardzo indywidualny, a jednocześnie wymaga systematycznych działań i rodzinnego czasu spędzonego wspólnie.
    
    Wszystkie dzieci potrzebują uniwersalnych jakości w relacji z bliskimi. Potrzebują bezwarunkowej akceptacji, bezpieczeństwa, relacji opartej na wzajemnym szacunku i zaufaniu, a także słów, które pomagają mu poznawać i rozwijać wewnętrzny potencjał. Potrzebują wspólnie spędzanego czasu.
    
    Żadna zabawka nie zastąpi tych jakości. Nie mamy na myśli konieczności przeznaczania wielu godzin na wspólne zabawy. Zobowiązania zawodowe lub inne obowiązki często zostawiają rodzicom naprawdę niewiele czasu na życie rodzinne. A w życiu rodzinnym nie chodzi o liczbę wspólnie spędzonych godzin, lecz o to, co w tym czasie robimy, co jeszcze moglibyśmy zrobić w przyszłości, a także o to, czy na pewno jest to nas wspólny czas.
    
    Zastanawiając się nad tym, co podarować dzieciom, zachęcamy do poszukania własnych odpowiedzi na następujące pytania:
    
    Nasz rodzinny czas…
    
    Na ile jestem zadowolony jako rodzic ze spędzania czasu razem całą rodziną? Czy mamy taki wspólny czas? Jak wówczas go spędzamy? Jak chciałbym, żebyśmy to robili?
    
    Jakie jakości są dla mnie ważne i chcę ich podczas wspólnego spędzania czasu?
    
    Na ile w naszej rodzinie każdy może ustalić, co robimy we wspólnym czasie?
    
    A gdyby oddać głos dzieciom…
    
    Gdyby dziecko mogło zaplanować dzień, jak by to zrobiło, zakładając, że celem jest rodzinne spędzenie czasu razem?
    
    Co lubi robić moje dziecko? Do jakich motywów z bajek czy innych opowieści czuje sympatię?
    
    Jak lubi spędzać wolny czas?
    
    A co preferują dorośli…
    
    Jak jako dorosły lubię spędzać czas z dziećmi?
    
    Czy są jakieś miejsca lub czynności, które zawsze chciałem pokazać dzieciom, a do tej pory nie było ku temu okazji czy czasu?
    
    Co ja, jako rodzić wolę: spontaniczne działania a może potrzebuję systematyczności i przewidywalności w kontekście planowania wspólnego czasu?
    
    To tylko niektóre z ważnych pytań, które warto zadawać sobie i rodzinie częściej niż rzadziej. Dlaczego? Wspólne wybieranie aktywności to świetna rodzinna interakcja oraz okazja do budowania relacji dzięki wspólnemu działaniu. Jako rodzina uczymy się wyrażać i uzasadniać swoje preferencje i potrzeby. Uczymy się również słuchać pozostałych osób z uważnością i szacunkiem.
    
    Pomysłów na wspólną zabawę rodzica i dziecka może być naprawdę wiele. To rodzice wiedzą najlepiej, jaka wspólna aktywność najlepiej odpowiada upodobaniom ich oraz ich dzieci.
    
    Dla tych, którzy zastanawiają się nad sposobami wspólnego spędzania czasu, spieszymy z pomysłami:
    
    gry, np. gry planszowe – jest ich naprawdę wiele, a niektóre są kooperacyjne, czyli uczestnicy gry tworzą drużynę i mają wspólne zadanie, a nie rywalizują między sobą,
    
    zabawy plastyczne, np. lepienie z plasteliny albo zabawa masą solną z dodatkiem przypraw kuchennych – zawsze jest dużo śmiechu i ogrom zapachów: od kawy przez pieprz, majeranek do rozmarynu,
    
    zabawy w terenie: wycieczki rowerowe, spacery, zabawy z piłką itp
    
    czytanie książek, wspólne pisanie opowiadań,
    
    wspólne gotowanie,
    
    wspólne rysowanie – zacznij jakiś kształt i poproś dziecko, aby dokończyło rysunek, i na odwrót,
    
    wspólne nicnierobienie i leniuchowanie – ot, choćby leżenie na trawie i obserwowanie obłoków.
    
    Na koniec cytat z Michela Quoista: „Dzieci bardziej niż inni potrzebują mieć zupełną pewność, że są kochane przez tych, którzy mówią, że je kochają”. A co daje większą pewność bycia kochanym i ważnym niż dobrze spędzony wspólnie czas?
    
    opracowała: mgr M. Sprysz – Pilarczyk na podst. artykułu ” Wspólny czas – dla dziecka równie ważny jak poczucie bezpieczeństwa” oraz obserwacji własnych i innych nauczycieli MP nr 90
    
    
    
    „Urodzinowe dylematy”
    
    Przyjęcie (własne i kolegów) to dla dziecka bardzo ważna sprawa i nie zawsze prosta dla rodziców a także dla dzieci. Kiedyś na urodziny zapraszało się tylko babcię z dziadkiem, dzieci z rodziny i ewentualnie koleżankę czy kolegę z podwórka. Dziś modne jest aby przedszkolaki obchodziły urodziny jak ich rówieśnicy z amerykańskich filmów: są wydrukowane kolorowe zaproszenia, baloniki i czapeczki z papieru, malowanie buzi, czasem nawet klaun i inne słono opłacone przez rodziców atrakcje (przeważnie w sali zabaw). Dziecko najchętniej zaprosiłoby na swoje urodziny całą grupę, ale niestety nie da się spełnić jego prośby i tu zaczynają się schody.
    
    Rodzice pozwalają dziecku wybrać tylko kilka osób z grupy a ono nie zawsze wie kogo. Owszem mają swoje sympatie i tu jest prosty wybór, ale to są dwie, trzy osoby, a opiekunowie pozwalają wybrać np. 8 – 10 dzieci. Dalszy wybór to są dzieci z którymi siedzą przy stoliku czy częściej się bawią niż innymi. I tu pozwalają rodzice dziecku decydować. Gorzej jest jeśli podpowiadają, mówiąc wprost dlaczego tego dziecka nie, a z kolei to można. Solenizant przychodząc do grupy z zaproszeniami otwarcie mówi dziecku niezaproszonemu dlaczego ono nie zostało zaproszone i nie zawsze jest to miłe dla dziecka. Niestety często zaproszenie na urodziny staje się w pewnym stopniu kartą przetargową. Nauczyciele zaobserwowali podczas wspólnej zabawy dzieci, że gdy jedno chce zabawkę drugiego, a ono nie chce oddać to mówi ” nie zaproszę cię na moje urodziny” i wtedy jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki upragniona zabawka jest już w jego rękach.
    
    Co zrobić jeśli nasze dziecko nie dostało zaproszenia na urodziny kolegi. Jest rozżalone, jak mu pomóc?
    – przede wszystkim dać się dziecku wygadać, wyżalić
    – pocieszając go należy wytłumaczyć, że nie da się zaprosić wszystkich do małego mieszkania czy niewielkiej sali zabaw,
    – proszę starać poprawić mu humor , np. spędzić z nim cza zabierając malca w jakieś fajne, ciekawe miejsce.
    
    I jeszcze jedna sprawa związana z urodzinami: Jeśli dziecko nie zaprasza na urodziny wszystkich kolegów z grupy, należy wręczać zaproszenia dyskretnie aby pozostałym maluchom nie było przykro.
    
    opracowała: mgr M. Sprysz – Pilarczyk na podst. artykułu ” Urodzinowe dylematy” oraz obserwacji własnych i innych nauczycieli
    
    
    
       Jak rozwijać inteligencję emocjonalną .
    
    Inteligencja emocjonalna obejmuje potrzeby emocjonalne, popędy, a także system wartości jednostki, który kieruje jej zewnętrznym zachowaniem. Decyduje ona o umiejętnościach przystosowania się do otoczenia, udanych relacjach międzyludzkich i sukcesach zawodowych. Kształtowanie umiejętności emocjonalnych dzieci zaczyna się właściwie już w kołysce. Dziecko , które otrzymują od dorosłych ze swego otoczenia dużą porcję aprobaty i zachęty, nabierają pewności, że uda im się stawić czoło wyzwaniom życiowym. Dla odmiany dzieci z domów, w których panuje chłód uczuciowy, a sami rodzice podchodzą do każdego problemu, spodziewając się porażki, będą prawdopodobnie iść przez życie, nie spodziewając się ani zachęty, ani zainteresowania ze strony rówieśników i dorosłych.
    
    Co mogą w takim razie zrobić nauczyciele i rodzice, aby rozwijać inteligencję emocjonalną u dzieci?
    
    1.                   Nie utrwalaj i nie nagradzaj zachowań, które świadczą o niedostatecznym rozwoju emocjonalnym
    Nie reaguj na dąsanie się, napady złości, wymuszanie – nie kupuj dziecku czegoś wbrew sobie, bo wstydzisz się w sklepie jego reakcji na twoją odmowę, jeśli dziecko skarży się na inne dziecko , nie pochwalaj tego, ale pomyślcie wspólnie, co można zrobić, by zmienić tę sytuację.
    
    2.                   Często rozmawiaj o uczuciach
    Zadawaj pytania: Co czujesz? Jak sądzisz, co czuje druga osoba? – młodszemu dziecku zaproponuj, niech narysuje to, co czuje, ucz słów określających stany emocjonalne, mów o swojej radości, złości, smutku.
    
    3.                   Nie myl radzenia sobie z uczuciami z ich wypieraniem przez dzieci
    Wypieranie to jeden z mechanizmów obronnych pojawiający się w trudnej dla nas sytuacji, świadczy o nieprawidłowościach, radzenie sobie z uczuciami to umiejętność rozpoznawania uczuć i ich odpowiedniego wyrażania.
    
    4.                   Pamiętaj: emocjom nigdy nie należy zaprzeczać!
    Akceptuj uczucia, słuchaj bardzo uważnie – zamiast słuchać jednym uchem, akceptuj uczucia słowami: „Mmm, rozumiem, chyba jesteś smutny, to musiało być przykre. Nigdy - nawet w najlepszej wierze – nie mów – nieładnie wyglądasz jak się złościsz, nie bądź smutny, to głupstwo, nie płacz.
    
    5.                   Ucz, jak radzić sobie z porażką
    Pomóż przeanalizować niepowodzenie, pomyślcie razem, co można zrobić następnym razem, by uniknąć porażki, kto może w tym pomóc, czego dziecko dowiedziało się z popełnionych błędów.
    
    6.                   Ucz słuchania
    Od najmłodszych lat pokazuj dziecku, co to znaczy aktywne słuchanie, że dobra rozmowa wymaga skupienia, dopytywania, czasu.
    
    7.                   Pokazuj różne punkty widzenia – patrzenie na świat oczami innych jest jedną z cech wysokiej inteligencji emocjonalnej
    Dobrym ćwiczeniem, na przykład w razie konfliktu między dziećmi, jest pytanie- co czułbyś i myślał, gdybyś był Jackiem, Asią, a nie sobą? Czytając bajki, oglądając telewizję, zadawaj pytania: co czuli bohaterowie, skąd dziecko to wie, czy czułby to samo, dlaczego.
    
    8.                   Dziel się swoimi uczuciami
    Jeśli płaczesz przy dziecku, nigdy nie zaprzeczaj, bojąc się przyznać do łez, gdy dziecko pyta, czy coś się stało, lepiej powiedzieć: tak, jestem smutna, jest mi przykro, zamiast: nic się nie stało; jak najczęściej mów o swoich uczuciach – jestem wesoły, złości mnie to, zawstydziłem się...
    
    9.                   Opisuj zachowanie i jego skutki, oddzielaj sprawcę od czynu
    Okłamałeś mnie, trudno będzie mi teraz ci zaufać – zamiast zdania – jesteś kłamcą;
    
    10.               Ucz, że niewypowiedziane emocje są źródłem konfliktów
    Niech dziecko wie, że czasami trudno odkryć czyjeś uczucia i można się pomylić, pokazuj, że nagromadzona złość przeciwko koledze może skończyć się agresją.
    
    11.               Chwal jak najczęściej
    Średnio dziecko słyszy około 50 negatywnych uwag dziennie – „nie rób”, „nie wolno”, „zostaw”, itp., a tylko pięć uwag pozytywnych. Chwalenie ma magiczną moc, bo jest dla dziecka komunikatem, co zrobiło dobrze (co warto powtarzać), najlepiej opisz, za co dziecko zasłużyło na pochwałę (ocena typu: ale jesteś zdolny – ma mniejszą siłę sprawczą).
    
    12.               Podkreślaj konsekwencje wynikające z dobrego i złego postępowania dziecka, unikaj natomiast stosowania kar.
    Kiedy dziecko widzi konsekwencje swojego postępowania, łatwiej mu zrozumieć, że to ono kieruje swoim życiem. Jeśli zaś spotyka się tylko z karą, uczy się, że to dorośli kontrolują sytuację i podejmują decyzje.
    Opracowanie . Iwona Chądrzyńska
    
    Dodała .Dorota Majcher
    
    Zdrowe żywienie na przeziębienie
    
    Za oknami szaro, mglisto i nieprzyjemnie. Drzewa powoli tracą większość żółtawo-czerwonych liści. Termometr też nas nie oszczędza – jeden czy dwa stopnie powyżej zera (a czasem nawet temperatury „minusowe”) to powoli codzienność. Oficjalnie możemy więc przyznać, że zaczął się okres jesienno –zimowy, a wraz z nim sezon na przeziębienia.
    
    Kaszel, katar i zaczerwieniony nos, kichanie oraz lekko podwyższona temperatura – znacie te objawy? Tak, to właśnie pierwsze symptomy przeziębienia czyli ataku wirusów na nasz organizm. Do rozprzestrzeniania wirusów dochodzi drogą kropelkową w zamkniętych pomieszczeniach, w których przebywa dużo osób, a wśród nich jedna chora i kichająca… – dalszy rozwój wypadków łatwo przewidzieć. Idealnym środowiskiem do rozprzestrzeniania wirusów są szkoły, żłobki, przedszkola, transport miejski i miejsca pracy. Wirusy potrafią w aktywnej formie przetrwać na skórze nawet kilka godzin. Jeżeli nie zachowamy prawidłowej higieny (częste mycie rąk, unikanie osób chorych), łatwo dojdzie do zarażenia.
    
    Na pewno zdarzyło się to i u Was w rodzinie - zawozicie zdrowe dziecko do przedszkola, a po 7 godzinach odbieracie swojego malucha kichającego i pociągającego nosem. Co wtedy zrobić? Szybko odwiedzić aptekę i skompletować pakiet witamin, syropków i kropelek? A może samo przejdzie? Tak naprawdę większość jesiennych przeziębień u dzieci przedszkolnych/szkolnych, nie wymaga natychmiastowej wizyty u lekarza. Oczywiście, jeżeli złe samopoczucie i objawy utrzymują się długo, należy zasięgnąć rady specjalisty. Zwykle jednak, włączenie odpowiednich składników do jadłospisu przeziębionego oraz domowe zabiegi i ciepłe ubranie, pomogą zwalczyć wirusy i złagodzić współwystępujące objawy.
    
    W tym artykule podpowiadamy Wam, na które komponenty szczególnie zwracać uwagę w diecie chorego. Natomiast w kolejnym tekście zajmiemy się typowo domowymi sposobami, które warto wypróbować przy przeziębieniu.
    
    Ważne składniki pokarmowe
    
    Podczas trwającego przeziębienia, warto zadbać o odpowiednią podaż witaminy C, która może skracać czas trwania choroby oraz mobilizować organizm do walki.
    
    Równie istotna jest ilość cynku w diecie, zwiększającego odporność na zarażenia wirusowe i bakteryjne oraz aktywizującego komórki immunologiczne.
    
    Witaminy A i E to naturalne przeciwutleniacze, które usuwają szkodliwe dla komórek wolne rodniki, są konieczne do prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego.
    
    Żelazo, chociaż głównie kojarzy się z układem krwionośnym, również jest istotnym składnikiem związanym z odpowiedzią immunologiczną – jego niedobór może skutkować zmniejszeniem liczby związków, które są odpowiedzialne za odporność komórkową.
    
    By komórki żerne – makrofagi, mogły skutecznie pozbywać się atakujących nas patogenów, musimy zapewnić odpowiednie stężenie witaminy D.
    
    Jak powszechnie wiadomo, nasza odporność pochodzi również z brzucha, między innymi za sprawą probiotyków (żywe mikroorganizmy), które utrzymują prawidłowy skład mikroflory w jelitach oraz stymulują naturalną odporność.
    
    Godnymi wspomnienia związkami są również niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe (NNKT). Są „cegiełkami” budującymi błony komórkowe, dzięki czemu zapobiegają wnikaniu patogenów do wnętrza organizmu. Niektóre z NNKT mają działanie immunstymulujące.
    
    Gdy przeziębienie dopada nas lub naszych bliskich, nie panikujmy. Bądźmy sprytniejsi od wirusów. Posiadając wiedzę, jakie składniki są kluczowe przy wspomaganiu odporności oraz faktycznie wprowadzając je do codziennego żywienia, choroby nie powinny być nam straszne :). Poniżej krótka „ściąga”, które pokarmy obfitują w te komponenty.
    
    Witamina C - cytrusy, kiwi, kapusta kiszona, czarne porzeczki, maliny, brokuły
    Witamina E - kiełki, oleje roślinne, orzechy, pestki
    Witamina A - wątróbka, masło, jaja, sery żółte, marchew, dynia, jarmuż, szpinak
    Witamina D - jaja, tłuste ryby morskie, ser żółte, masło, margaryny, podroby
    Żelazo - podroby, czerwone mięso, kasza gryczana, kasza jaglana, pestki, fasola
    Cynk - orzechy, wołowina, ryż, jaja, fasola, soczewica
    Probiotyki - jogurty, kefiry
    NNKT - tłuste ryby, orzechy, oleje roślinne, kiełki, pestki, siemię lniane
    
    Autor: Marta Maleczek, dietetyk, edukator żywieniowy, zespół Akademii Zdrowego Przedszkolaka - dodała: Dorota Rosa
    
    Budowanie własnej wartości – jak wzmacniać w dziecku pewność siebie?
    
    „Jestem do niczego”, „na pewno mi się to nie uda”, lub „uda mi się”, „chcę spróbować”, „wiem, potrafię, dam radę”. To w którą stronę podąża samoocena naszych dzieci, w dużej mierze zależy od rodziców i to już od wczesnego dzieciństwa, gdyż już wtedy kształtują się przekonania na swój temat. Co możemy zrobić, aby nasze dziecko myślało o sobie dobrze, było otwarte i pewne siebie i swoich możliwości już od najmłodszych lat?
    
    Bezwarunkowa miłość rodziców
    
    Niby rzecz oczywista, jednak ważne, aby przejawiała się nie tylko w teorii, ale przede wszystkim w praktyce. Dziecko musi czuć, że jest kochane, ale nie dlatego, że coś osiągnęło, dostało dobrą ocenę, czy grzecznie posprzątało po sobie zabawki. Poczucie bycia kochanym musi wypływać z faktu, że się po prostu jest i ma się lepsze i gorsze chwile. Czasem odnosi się sukcesy, a czasem porażki i nawet wtedy, w tych gorszych chwilach, należy dziecko wspierać i okazywać mu akceptację. Dziecko, któremu rodzice okazują miłość poprzez czułe gesty, kontakt fizyczny czy zapewnienia o miłości rozwijają się znacznie szybciej, niż jego rówieśnicy, którzy takich dowodów miłości nie otrzymują. Bycie akceptowanym sprawia, że czujemy się pewniej.
    
    Potrzeba uwagi
    
    By czuć się ważnym, potrzebujemy być wysłuchanym, zrozumianym, docenionym. Jeśli tak nie jest, czujemy się ignorowani i tracimy pewność w to, co robimy. Podobnie jest u dzieci. One potrzebują regularnej, aktywnej uwagi ze strony opiekuna. Zatem rozmawiając z dzieckiem, starajmy się to robić w sposób uważny, nie zbywając go. Wysłuchajmy tego, co ma nam do powiedzenia, dajmy mu przestrzeń na budowanie własnej wartości, poprzez odkrywanie świata, motywowanie do działania. Czasami nasza uwaga jest przesadnie wyostrzona. Nie jest dobrze, gdy zbyt często powtarzamy dziecku komunikat: „Uważaj, bo… się przewrócisz, spadniesz, itp. Blokowane w ten sposób dziecko, nie nabierze pewności siebie, bo każdy jego ruch napotyka na barierę. Oczywiście, gdy faktycznie poczynania dziecka mogą prowadzić go do czegoś niebezpiecznego reagować musimy. Chodzi o to, by nie robić tego za każdym razem, gdy tylko dziecko wykona ruch przed siebie. Dziecko musi w pewnym momencie poczuć, że daje radę bez pomocy rodzica. Wówczas umacnia się w poczuciu własnej wartości.
    
    Porównywanie do innych
    
    To jeden z największych błędów wychowawczych, jaki popełniają rodzice/opiekunowie. Porównywanie dziecka do innych dzieci – „popatrz jak Jasiu świetnie to zrobił, a Tobie się nie udało”, nie tylko nie motywuje, ale automatycznie zaniża samoocenę. Również porównania w drugą stronę, czyli gdy nadmiernie zachwalamy dziecko, np. „Jesteś najlepszy w rysowaniu”, „Masz najpiękniejszą sukienkę ze wszystkich dziewczynek” itp. także prowadzą do problemów z samooceną. Co z tego, że tak powiemy, gdy potem rówieśnicy zweryfikują nasz osąd. Dziecko zostanie uznane za zarozumiałe i tym samym odrzucone w grupie, a to z pewnością zachwieje jego poczuciem wartości.
    
    Konstruktywna krytyka
    
    Małe dziecko jest bardzo wrażliwe na wszelkie uwagi krytyczne. Czasem dorośli nieświadomie wysyłają komunikaty, które dla nich samych nie są niczym szczególnym, jednak wrażliwsze dziecko odbiera je inaczej. Np. dziecko dostaje czwórkę, a my pytamy, czemu nie piątkę lub dziecko w przedszkolu dostało słoneczko/buźkę itp., a my pytamy kto ma ich więcej. Niby nic, a jednak. Dziecko słyszy „Aha, nie jestem wystarczająco dobry”. Jeśli jest konieczne zwrócenie dziecku uwagi, oceniajmy nie jego - jako osobę, lecz dane zachowanie i nie w sposób raniący lecz tak, aby dziecko miało szansę się czegoś nauczyć, wyciągnąć wniosek z popełnionego błędu.
    
    Stwarzanie okazji do osiągnięć
    
    Możemy na to wpływać już od najwcześniejszych lat, dając dziecku możliwość wykazania się w prostych czynnościach dnia codziennego. Dwulatek może sam umyć ręce, jeśli zaopatrzymy łazienkę w specjalny schodek. Zamiast koszuli zapinanej na guziki, dajmy trzylatkowi bluzę, a zamiast butów ze sznurówkami zacznijmy od tych na rzepy. To pozwoli stopniowo oswajać dziecko z pewnymi czynnościami, które prowadzą do osiągania samodzielności. Daje poczucie kompetencji, ponieważ czynności te są w zasięgu możliwości dziecka. Wykonując je, dziecko utwierdza się w przekonaniu, że jest zdolne sobie poradzić. To pozwoli wzmocnić jego samoocenę i łatwiej będzie mu przekraczać kolejne poziomy trudności.
    
    Pozwalaj sobie pomóc
    
    Od czasu do czasu poprośmy dziecko o pomoc. Zróbmy to jednak w taki sposób, aby dziecko miało ochotę się wykazać. Jeśli powiemy np. „Czy mógłbyś podać mi ręcznik, który zostawiłam w Twoim pokoju, bo nie chcę wchodzić tam w butach” zamiast „Podaj mi szybko ten ręcznik z pokoju”, to zapewne w pierwszym przypadku dziecko nas posłucha, a w drugim jeśli nawet to zrobi, to z pewnością niechętnie. Zlecanie drobnych prac, na miarę możliwości dziecka, skutecznie wzmocni w nim poczucie wiary we własne siły. Pamiętajmy przy tym, że jeśli czynność nie zostanie właściwie wykonana, nie oceniajmy jej i nie wyśmiewajmy. Tu liczą się dobre chęci, bo przecież od początku chodzi nam nie o wyręczanie nas, a o budowanie pozytywnej samooceny w dziecku.
    
    Chwalmy mądrze
    
    Zauważajmy osiągnięcia dziecka, ale nie przesadzajmy z pochwałami, zwłaszcza jeśli rzucane są bezrefleksyjnie. Dziecko, które pyta, czy ładnie narysowało pokazywany nam rysunek, a my nawet na niego nie patrząc powiemy: „tak, oczywiście”, wyczuje, że nie mówimy szczerze i nie uwierzy nam. Poczuje się zignorowane, a to raczej nie poprawi jego samooceny. Pochwała jest skuteczna, gdy docenimy starania, nawet drobne sukcesy i rzeczywiście zrobimy to w sposób szczery.
    
    Dawaj dobry przykład
    
    Jeśli my także mamy problem z poczuciem własnej wartości, niepewnie czujemy się w nowych miejscach czy sytuacjach, starajmy się nad tym popracować. W obecności dziecka pokazujmy, że jesteśmy otwarci. Spotykajmy się z ludźmi, wychodźmy razem na plac zabaw, rozmawiajmy, szukajmy przyjaznych miejsc do spędzania czasu. Dziecko jest bacznym obserwatorem naszych zachowań, więc pokazujmy mu się od dobrej strony.
    
    Podsumowując, co pomoże budować dziecku pozytywny obraz siebie?
    
    • Chwalenie nawet najmniejszych osiągnięć dziecka w sposób szczery i autentycznie zauważając jego starania,
    • Dawanie wsparcia, akceptacji w sposób bezwarunkowy,
    • Motywowanie do działania, ale nie na siłę,
    • Uznawanie porażki bez krytykowania,
    • Wyrażanie uznania,
    • Pokazywanie, jak można współdziałać z innymi,
    • Uświadamianie dziecku jego zalet,
    • Wskazywanie, co można by zmienić,
    • Zapewnianie, że działanie dziecka, jeśli nie krzywdzi innych jest w porządku, choć może się niektórym nie podobać,
    • Zachęcanie do mówienia o sobie, o swoich cechach, osiągnięciach, porażkach. Dziecko pewne siebie potrafi ocenić swoje zalety oraz wady, akceptuje siebie i nie boi się realizować swoich marzeń.
    
    Autor: Marta Cygan, psycholog, zespół Akademii Zdrowego Przedszkolaka
    
    DODAŁA: DOROTA ROSA
    
    Przepis na wychowanie szczęśliwych dzieci.
    
    7 rzeczy, które powinieneś zmienić w swoim zachowaniu
    
    Znalazłam ostatnio na jednej z zagranicznych stron artykuł zawierający przepis na wychowanie szczęśliwych dzieci, stworzony na podstawie badań naukowych. W tekście wymieniano komponenty szczęśliwego dzieciństwa - opiekuńcza matka, kochający ojciec, zgodne i szczęśliwe małżeństwo, chwalenie dzieciaków za wysiłek i ich pracę, wychowanie w duchu optymizmu, zaangażowanie dziecka w różne działalności. Jednym słowem - nic nowego, nic, o czym sami dobrze byśmy nie wiedzieli. Jednak to, co przeczytałam na końcu artykułu sprawiło, że moje dobre samopoczucie gdzieś uleciało, a w środku zaczął narastać bunt.
    
    Autorzy przytaczali wyniki badań przeprowadzonych w 12 krajach świata, włączając Stany Zjednoczone, Kanadę i Wielką Brytanię. Najszczęśliwsze dzieci mieszkają w Meksyku, Hiszpanii i Brazylii, pierwszą piątkę zamykają maluchy z Niemiec i USA. Ostatnie miejsca na liście zajmuje zaś Japonia i… Polska! Dlaczego nasze dzieciaki wydają się być nieszczęśliwe? (Wolę nie myśleć, że tak jest, wszak to tylko badania) Nie zgadzam się na taki stan rzeczy i nie chcę, żeby było to prawda, ale rozmyślając nad przeczytanym artykułem znalazłam kilka rzeczy, które w radosnym dzieciństwie mogą nieco przeszkadzać.
    
    Więcej pracujemy, jesteśmy ciągle w biegu
    Można się z tym nie zgadzać, ale to najprawdziwsza prawda - rodzice mają mniej czasu dla dzieciaków niż kiedyś, a kariera i rozwój osobisty jest dla nich ważniejsza niż była dla ludzi kilka dekad temu. I to nie jest zarzut ani obwinianie rodziców - takie są po prostu czasy. Niemodne jest zostanie w peletonie, teraz trzeba wszystkich prześcignąć, być ambitnym, dyspozycyjnym, kreatywnym i w pełni sił. Tylko dzieciaków żal, bo pomimo ciągłego postępu i szybkich przemian, jedno nigdy się nie zmieni - maluchy nadal najbardziej potrzebują miłości i uwagi swoich rodziców.
    
    Dzieci mają mniej czasu na swobodną zabawę
    Badania pokazują, że 20 lat temu dzieciaki miały nawet 8 godzin więcej na dokazywanie. A przecież swobodna zabawa z rówieśnikami to podstawowa potrzeba i dominująca aktywność dzieci w wieku przedszkolnym.Współcześni rodzice nie doceniają swobodnych harców przedkładając nad nie zorganizowane zajęcia i dodatkowe lekcje.A zabawy nie sposób jest przecenić - kształtuje kompetencje społeczne, umiejętność współpracy, kreatywność, rozwija wyobraźnię, emocje dziecka, jego motorykę i koordynację. Czegóż chcieć więcej?
    
    Więcej zajęć dodatkowych
    Możliwości dodatkowych zajęć są dzisiaj nieograniczone, ale pamiętajcie, że Wasze dziecko wcale nie musi chcieć z nich korzystać. To, że my jako dzieciaki nie mogliśmy się aż tak rozwijać, nie znaczy, że teraz na siłę musimy uszczęśliwiać swoje latorośle. To, że dzieci sąsiadki mają codziennie inne zajęcia po przedszkolu nie znaczy, że naszym maluchom też musimy fundować taką harówę. Każde z takich zajęć, nawet jeśli prowadzone są w formie zabawy i w dosyć luźnej atmosferze, to dla dzieci praca. Uczą się nowych umiejętności, poszerzają swoją wiedzę, muszą się skupić i skoncentrować, dostosować do panujących w danej grupie zasad i słuchać prowadzącego lub trenera. Dodatkowo są świadome naszych oczekiwań i wymagań- nawet jeśli nie formułujemy ich wprost i mówiąc potocznie „nie ciśniemy” dziecka, to i tak może ono odczuwać pewną presję.
    
    Mało aktywności ruchowej
    Najnowsze badania Instytutu Żywności i Żywienia mówią o tym, że co piąte polskie dziecko ma nadwagę! I to wynik nie tylko fatalnych nawyków żywieniowych - codzienna aktywność fizyczna jest tak samo ważna jak przestrzeganie zasad diety. Poza tym ruch podnosi poziom endorfin, czyli hormonów szczęścia i obniża poziom stresu . Zabierzcie dzieciaki na spacer, na rower albo basen, pozwólcie pobiegać z kolegami, wspinać się na drabinki, huśtać, grać w piłkę i ganiać do utraty tchu.Odciągnijcie od komputerów, zabierzcie tablety, komórki, wyłączcie telewizor- to zabójstwo dla ich kreatywności, rozwoju językowego i ruchowego. W zdrowym ciele zdrowy i szczęśliwy duch!
    
    Klapsy, krzyki i nerwy
    Dużo się zmieniło, jesteśmy bardziej świadomi jako społeczeństwo, że bicie dziecka jest złe i krzywdzące, ale nadal się to zdarza. Krzyczymy, szarpiemy, denerwujemy się, często zapominając o tym, że mamy przed sobą dziecko, małego człowieka, który nie wszystko musi wiedzieć od razu i ma prawo do błędów. To nie złe zachowanie dziecka jest powodem klapsa, ale nasza frustracja i poczucie bezsilności. Ostatnio zwróciłam uwagę pani, która bez skrępowania na środku deptaku dała klapsa swojemu synowi , bo nacisnął guzik w pustej budce telefonicznej. Zawstydzona szybko uciekła w drugą stronę.
    
    Narzekamy i marudzimy
    To my, dorośli, jesteśmy strasznymi marudami i wiecznie narzekamy. Bo za gorąco, bo pada, bo za zimno, bo korki, bo dużo pracy, bo mało pracy, bo brakuje nam pieniędzy. Zazdrościmy innym, którym powodzi się lepiej, nie umiemy mówić o swoich zaletach, za to o wadach informujemy wszystkich otwarcie. A dzieciaki patrzą, słyszą i naśladują, co z pewnością nie wpływa dobrze na poczucie szczęścia. Zatem od dzisiaj, dla ich dobra, więcej optymizmu i życzliwości, keep smiling and positive thinking!
    
    Niby wspólnie, a jednak osobno
    Gotujemy, sprzątamy, piszemy maile, rozmawiamy przez telefon, a dziecko bawi się obok, ogląda telewizję lub gra na tablecie - wydaje nam się wtedy, że spędzamy wspólnie czas, ale nie do końca jest to prawdą. Kilka godzin wspólnej aktywności i prawdziwego bycia razem (tzw. quality time) będzie znaczyć o wiele więcej niż cały dzień, który niby spędzamy z dziećmi, ale tak naprawdę jesteśmy zajęci czymś zupełnie innym. Wiele rzeczy można robić razem z dziećmi - spróbujcie zaangażować je do sprzątania, gotowania, czy zakupów. Nie macie pomysłów na wspólne aktywności? Nie potrzeba wiele - rower, basen, gra w piłkę, wspólne rysowanie, wycinanie, wyjście na plac zabaw czy nawet zwyczajny spacer sprawią dzieciakom wiele radości. Nie ważne jest, co będziecie robić, najważniejsze, że wspólnie i w miłej atmosferze.
    
    Nie zgadzam się z tym, że polskie dzieci są nieszczęśliwe, ale na wszelki wypadek sprawdźcie, czy coś nie przeszkadza im w osiągnięciu pełnej radości. Dbajcie o to, by śmiały się, uśmiechały, bawiły i tryskały pozytywną energią - wtedy ich szczęście murowane!
    
    Źrodło: Portal Nauczycieli Przedszkola mgr Dorota R

Zachęcaj codziennie swoje dziecko do samodzielności :)

"Nie zabiegajmy o to, by każdy czyn uprzedzić, w każdym zawahaniu się natychmiast drogę wskazać, przy każdym pochyleniu biec z pomocą. Pamiętajmy, że w momencie silnych zmagań może nas zabraknąć.".

(J Korczak)

"Cała Polska czyta dzieciom - głośne czytanie!!!

Rodzicu, odpocznij!

JAK POLENIUCHOWAĆ, GDY DZIECI ROZSADZA ENERGIA? PROPOZYCJA ZABAW

POZBĄDŹ SIĘ WYRZUTÓW SUMIENIA

Co o psychice dziecka mówią jego rysunki

Jak przygotować dziecko do nauki czytania i pisania

Jak przygotować dziecko do nauki czytania i pisania?cz. II

Adaptacja dziecka w grupie przedszkolnej – rady dla rodziców

Nauka czytania bez stresowania

Jak nauczyć dziecko czytać

Glottodydaktyka - Świat liter i głosek

Proces syntezy i analizy

Czytanie metodą "ślizgania się"

Jak dbać o bezpieczeństwo dziecka

Artykuł zamieściła: mgr Z.Zaremba, mgr E.Kupietz

„Najlepsze co mogę dziecku dać? Swój czas”

„Urodzinowe dylematy”

Jak rozwijać inteligencję emocjonalną .

Zdrowe żywienie na przeziębienie

Budowanie własnej wartości – jak wzmacniać w dziecku pewność siebie?

Przepis na wychowanie szczęśliwych dzieci.

7 rzeczy, które powinieneś zmienić w swoim zachowaniu

Linki

Kontakty

Logowanie

Jak przygotować dziecko do nauki czytania i pisania?cz. II

Adaptacja dziecka w grupie przedszkolnej – rady dla rodziców

Nauka czytania bez stresowania

Jak nauczyć dziecko czytać

Glottodydaktyka - Świat liter i głosek

Proces syntezy i analizy

Czytanie metodą "ślizgania się"

Jak dbać o bezpieczeństwo dziecka

Artykuł zamieściła: mgr Z.Zaremba, mgr E.Kupietz

„Najlepsze co mogę dziecku dać? Swój czas”

„Urodzinowe dylematy”

​​

Jak rozwijać inteligencję emocjonalną .

Zdrowe żywienie na przeziębienie

Budowanie własnej wartości – jak wzmacniać w dziecku pewność siebie?

Przepis na wychowanie szczęśliwych dzieci.

7 rzeczy, które powinieneś zmienić w swoim zachowaniu

Linki

Kontakty

Logowanie